موضوع: اشک باید راز دار باشد...

سلام
شاید این جمله برای بعضی از شما آشنا باشه.این نام یک کتاب دانشجوییه که صحبتهای حضرت آقا رو در مورد بایدها و نبایدهای عزاداری گردآوری کرده.تصمیم گرفتم با نزدیک شدن محرم قسمتهایی از این کتاب رو که بیشتر مبتلی به هست توی این مبحث بیارم.

از اعماق وجودمان عرض می کنیم :" السلام علیک یا اباعبدالله ، السلام علی الحسین الشهید" شهادت تو ، جهاد تو و ایستادگی تو ، اسلام را رونق داد و دین پیامبر را جان تازه بخشید . اگر آن شهادت نبود ، از دین پیامبر چیزی باقی نمی ماند . امروز دلهای ما هم مشتاق حسین بن علی ( ع ) و آن ضریح شش گوشه و آن قبر مطهر است . ما با خودمان عهد کردیم و عهد می کنیم که یاد حسین ، نام حسین و راه حسین را هرگز از زندگی خودمان جدا نکنیم . همه ملت ما ، همه کشور ما ، همه شیعیان عالم و بلکه همه آزادگان در سر تا سر جهان ، یک چنین احساسی نسبت به حسین بن علی ( ع ) دارند . بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در صحن جامع رضوی 1/1/1385

درباره مسأله عاشورا و قيام امام حسين (ع)، از اولين روزهای وقوع اين حادثه چه بوسيله شاهدان عينی، چه بوسيله ائمه معصومين(ع)، و چه بوسيله ديگران از قبيل شعراء و خطباء و گويندگان، سخن زيادی گفته شده، اما حقيقتاً سخن برای گفتن در اين وادی هنوز زياد است. به قول مولوی:

گر بگويم شرح اين معنا تمام صد قيامت بگذرد وين نا تمام

علاج دنیای امروز
در این سال*های اخیر قبل از پیروزی انقلاب هم بحث*های فراوانی در ابعاد مختلف این حادثه عظیم تاریخی شد و همچنین بعد از انقلاب، اما هنوز ملت اسلام و همه مسلمانان در دنیا احتیاج دارند که حقیقت و ماهیت این حادثه را بیش از پیش مورد دقت و تعمق قرار بدهند. درس عجیبی است درس عاشورا و به گمان بنده یگانه علاج امروز دنیا همین است که درس حسین بن علی را بفهمند و به آن عمل کنند و ما ملت مسلمان ایران اگر همین توفیق را پیدا کنیم که این درس را برای مردم دنیا تشریح کنیم و انعکاس این درس را در زندگی خودمان، در انقلابمان، در جنگمان، در محیط اجتماعمان، به دنیا نشان بدهیم بزرگترین خدمت را به آگاهی ملت*های مظلوم کردیم... ” (1365/6/21)

سلام برادر؛؛ واقعا مبحث جالب,جذاب و آموزنده ای هست؛ اجرت با اباعبدالله؛ امیدوارم حداقل دم محرمی یه کم از امثال این مبحث ها بیشتر شه و بیشتر استقبال شه

نوشته اصلی توسط یار314 نمایش پست اصلی

سلام برادر؛؛ واقعا مبحث جالب,جذاب و آموزنده ای هست؛ اجرت با اباعبدالله؛ امیدوارم حداقل دم محرمی یه کم از امثال این مبحث ها بیشتر شه و بیشتر استقبال شه

خداروشکر دوستان هم دارن توی مبحث لبیک یا خامنه ای فعالیت میکنن.

واقعا صفحه عالی ایه
خیلی ممنون
کاش تو صفحه هیئت ها و تشکل های مذهبی میزاشتینش

امام آزادی خواهی
امروز بیش از چند قرن پیش، حسین بن علی علیه السلام در دنیا شناخته شده است. امروز وضع به گونه یی است که متفکران و روشنفکران و آنهایی که بی غرضند، وقتی به تاریخ اسلام بر می خورند و ماجرای امام حسین را می بینند، احساس خضوع می کنند. آنهایی که از اسلام سر در نمی آورند، اما مفاهیم آزادی، عدالت، عزت، اعتلاء و ارزشهای والای انسانی را می فهمند، با این دید نگاه می کنند و امام حسین، امام آنها در آزادیخواهی، در عدالت طلبی، در مبارزه ی با بدیها و زشتیها، در مبارزه ی با جهل و زبونی انسان است.
79/1/26

صد درس
چیز عجیبی است؛ همه زندگی ما از یاد حسین علیه السلام لبریز است -خدا را شکر- اما در عین حال انسان هر چه در این باره می اندیشد، میدان فکر و بحث و تحقیق و مطالعه، گسترده است. هنوز خیلی حرفها درباره ی این حادثه ی عظیم و عجیب و بی نظیر وجود دارد که ما باید درباره ی آن فکر کنیم و برای هم بگوییم.

حضرت ابی عبد الله علیه السلام از آن روزی که از مدینه خارج شد و به طرف مکه آمد، تا آن روزی که در کربلا شربت گوارای شهادت را نوشید، شاید بشود گفت که انسان می تواند در این حرکت چند ماهه، بیش از صد درس مهم بشمارد -نخواستم بگویم هزارها درس؛ می شود گفت هزارها درس- بله، ممکن است هر اشاره ی آن بزرگوار یک درس باشد، اما این که می گویم بیش از صد درس، یعنی اگر ما بخواهیم این کارها را مورد مداقّه قرار بدهیم، از آن می شود صد عنوان و سر فصل به دست آورد، که هر کدام برای یک امت، برای یک تاریخ و یک کشور، برای تربیت خود و اداره ی جامعه و قرب به خدا (درس) است.
74/3/19

امشب آقای بادکوبه کاری رو انجام داد که باید این پست رو میزدم!
وحدت شیعه و سنی
عزاداری برای امام حسین مخصوص شیعیان نبوده ، بلکه همواره همه مسلمانانی که محبت خاندان پیغمبر (ص) را در دل داشتند برای مصائب آنها ناراحت و غمگین و عزادار بودند و این عزاداری را به شکلهای مختلف از جمله تشکیل مراسم مرثیه خوانی یا مراسم هیئات مذهبی و دسته جات گوناگون عزاداری نشان می دهند ...
معتقدیم عاشورا مراسم بسیار عزیز و ارجمندی است و خود ما در کشورمان همیشه مشوق انجام این مراسم به شکل سالم ، با محتوا و جهت غنی بودیم و معتقدیم که در کشورهای دیگر هم هر جا علاقمندان به اهل بیت حضور دارند این مراسم نه فقط اشکالی ندارد بلکه مطلوب و خوب هم هست .
البته هم برادران شیعه هم برادران سنی باید توجه داشته باشند که هیچ گونه بهانه ای برای ایجاد اختلاف دست استکبار جهانی ندهند ، و در این مراسم کارهایی که متضمنن اهانت به مقدسات سایر فرقه ها باشد از آنها بروز نکند و همین طور برادران اهل تسنن هم توجه بکنند که امروز استکبار جهانی سرلوحه برنامه های خودش در کشورهای اسلامی را ایجاد اختلاف بین مذاهب اسلامی کرده از جمله بین شیعه و سنی ، و دستخوش فریب استکبار جهانی نشوید ...
عاشورا یک حادثه بزرگ تاریخ اسلام است و بزرگداشت خاطره محرم و شهادت حسین بن علی (ع) و یاران و فرزندان آن حضرت یک وظیفه اسلامی است و تنها کسانی با این مخالفت می کنند که با هدفهای حسین بن علی و بزرگان اسلام یا آشنایی ندارند یا با آنها مخالفند؛ و استکبار جهانی از عاشورا به شدت بیمناک است و لذا با آن مخالفت می کند .

نوشته اصلی توسط پلاک12 نمایش پست اصلی

امشب آقای بادکوبه کاری رو انجام داد که باید این پست رو میزدم!
وحدت شیعه و سنی
عزاداری برای امام حسین مخصوص شیعیان نبوده ، بلکه همواره همه مسلمانانی که محبت خاندان پیغمبر (ص) را در دل داشتند برای مصائب آنها ناراحت و غمگین و عزادار بودند و این عزاداری را به شکلهای مختلف از جمله تشکیل مراسم مرثیه خوانی یا مراسم هیئات مذهبی و دسته جات گوناگون عزاداری نشان می دهند ...
معتقدیم عاشورا مراسم بسیار عزیز و ارجمندی است و خود ما در کشورمان همیشه مشوق انجام این مراسم به شکل سالم ، با محتوا و جهت غنی بودیم و معتقدیم که در کشورهای دیگر هم هر جا علاقمندان به اهل بیت حضور دارند این مراسم نه فقط اشکالی ندارد بلکه مطلوب و خوب هم هست .
البته هم برادران شیعه هم برادران سنی باید توجه داشته باشند که هیچ گونه بهانه ای برای ایجاد اختلاف دست استکبار جهانی ندهند ، و در این مراسم کارهایی که متضمنن اهانت به مقدسات سایر فرقه ها باشد از آنها بروز نکند و همین طور برادران اهل تسنن هم توجه بکنند که امروز استکبار جهانی سرلوحه برنامه های خودش در کشورهای اسلامی را ایجاد اختلاف بین مذاهب اسلامی کرده از جمله بین شیعه و سنی ، و دستخوش فریب استکبار جهانی نشوید ...
عاشورا یک حادثه بزرگ تاریخ اسلام است و بزرگداشت خاطره محرم و شهادت حسین بن علی (ع) و یاران و فرزندان آن حضرت یک وظیفه اسلامی است و تنها کسانی با این مخالفت می کنند که با هدفهای حسین بن علی و بزرگان اسلام یا آشنایی ندارند یا با آنها مخالفند؛ و استکبار جهانی از عاشورا به شدت بیمناک است و لذا با آن مخالفت می کند .

احسنت
نمیدونم آقا چند بار باید بگه تا اینا بفهمن
امام زمانم بیاد بگه بعضیا قبول نمیکنن

چرا قیام؟
«به امام حسین علیه السلام می گفتند: شما در مدینه و در مکه، محترم هستید و در یمن، آن همه شیعه هست؛ یک گوشه بروید که با یزید هم کاری نداشته باشید، یزید هم با شما کاری نداشته باشد! این همه مرید، این همه شیعیان؛ زندگی بکنید، عبادت و تبلیغ کنید! چرا قیام کردید؟ قضیه چیست؟

1. تشکیل حکومت؟
دوست دارند چنين بگويند كه حضرت خواست حكومت فاسد يزيد را كنار بزند و خود يك حكومت، تشكيل دهد. اين هدفِ قيام ابى*عبداللَّه عليه*السّلام بود. اين حرف، نيمه*درست است؛ نمى*گويم غلط است. اگر مقصود از اين حرف، اين است كه آن بزرگوار براى تشكيل حكومت قيام كرد؛ به اين نحو كه اگر ببيند نمى*شود انسان به نتيجه برسد، بگويد نشد ديگر، برگرديم؛ اين غلط است.
بله؛ كسى كه به قصد حكومت، حركت مى*كند، تا آن*جا پيش مى*رود كه ببيند اين كار، شدنى است. تا ديد احتمال شدنِ اين كار، يا احتمال عقلايى وجود ندارد، وظيفه*اش اين است كه برگردد. اگر هدف، تشكيل حكومت است، تا آن*جا جايز است انسان برود كه بشود رفت. آن*جا كه نشود رفت، بايد برگشت. اگر آن كسى كه مى*گويد هدف حضرت از اين قيام، تشكيل حكومت حَقّه*ى علوى است مرادش اين است اين درست نيست؛ براى اين*كه مجموع حركت امام، اين را نشان نمى*دهد.

2.شهادت؟
در نقطه*ى مقابل، گفته مى*شود: نه آقا، حكومت چيست؛ حضرت مى*دانست كه نمى*تواند حكومت تشكيل دهد؛ بلكه اصلاً آمد تا كشته و شهيد شود! اين حرف هم مدّتى بر سرِ زبانها خيلى شايع بود! بعضى با تعبيرات زيباى شاعرانه*اى هم اين را بيان مى*كردند. حتّى من ديدم بعضى از علماى بزرگ ما هم اين را فرموده*اند. اين حرف كه اصلاً حضرت، قيام كرد براى اين*كه شهيد شود، حرف جديدى نبوده است گفت: چون با ماندن نمى*شود كارى كرد، پس برويم با شهيد شدن، كارى بكنيم.
اين حرف را هم، ما در اسناد و مدارك اسلامى نداريم كه برو خودت را به كام كشته شدن بينداز. ما چنين چيزى نداريم. شهادتى را كه ما در شرع مقدّس مى*شناسيم و در روايات و آيات قرآن از آن نشان مى*بينيم، معنايش اين است كه انسان به دنبال هدف مقدّسى كه واجب يا راجح است، برود و در آن راه، تن به كشتن هم بدهد. اين، آن شهادتِ صحيح اسلامى است. اما اين*كه آدم، اصلاً راه بيفتد براى اين*كه «من بروم كشته شوم» يا يك تعبير شاعرانه*ى چنينى كه «خون من پاى ظالم را بلغزاند و او را به زمين بزند»؛ اينها آن چيزى نيست كه مربوط بدان حادثه*ى به آن عظمت است. در اين هم بخشى از حقيقت هست؛ اما هدفِ حضرت، اين نيست.

3. انجام یک واجب
پس به طور خلاصه، نه مى*توانيم بگوييم كه حضرت قيام كرد براى تشكيل حكومت و هدفش تشكيل حكومت بود، و نه مى*توانيم بگوييم حضرت براى شهيد شدن قيام كرد. چيز ديگرى است .
بنده به نظرم اين*طور مى*رسد: كسانى كه گفته*اند «هدف، حكومت بود»، يا «هدف، شهادت بود»، ميان هدف و نتيجه، خَلط كرده*اند. نخير؛ هدف، اينها نبود. امام حسين عليه*السّلام، هدف ديگرى داشت؛ منتها رسيدن به آن هدف ديگر، حركتى را مى*طلبيد كه اين حركت، يكى از دو نتيجه را داشت: «حكومت،» يا «شهادت». البته حضرت براى هر دو هم آمادگى داشت. هم مقدّمات حكومت را آماده كرد و مى*كرد؛ هم مقدّمات شهادت را آماده كرد و مى*كرد. هم براى اين توطين نفس مى*كرد، هم براى آن. هركدام هم مى*شد، درست بود و ايرادى نداشت؛ اما هيچ كدام هدف نبود،بلكه دو نتيجه بود. هدف، چيز ديگرى است.
اگر بخواهيم هدف امام حسين عليه*السّلام را بيان كنيم، بايد اين*طور بگوييم كه هدف آن بزرگوار عبارت بود از انجام دادن يك واجب عظيم از واجبات دين كه آن واجب عظيم را هيچ كس قبل از امام حسين - حتّى خود پيغمبر - انجام نداده بود. نه پيغمبر اين واجب را انجام داده بود، نه اميرالمؤمنين، نه امام حسن مجتبى.
19/3/74

پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلم چه حکمی از احکام نظام اسلامی را گفته بودند ولی عمل نکرده بودند؟!!! چرا؟ «فقط یک حکم از احکام نظام اسلامی را پیغمبر گفته بود ولی عمل نکرده بود. یک رکن از ارکان نظام اسلامی است، آن این بود که هر گاه این قطار منظم جامعه اسلامی و نظام اسلامی از خط خارج بشود و روند کلی این نظام تغییر پیدا کند تکلیف چیست؟ اگر بنیانگذار اسلام بیاید و همه احکام اسلامی را بیان کند این یکی را بیان نکند کار ناقصی کرده دیگر، پیفمبر این را بیان کرده. برای مسلمان ها گفته بود که اگر یک وقتی نظام اسلامی از خط اسلام خارج بشود و این جهت حرکتی که جامعه اسلامی دارد این جهت تغییر پیدا کند بوسیله قدرتمندان، بوسیله زورگویان، بوسیله منافقان، بوسیله نفوذیان مسلمان نما، اگر چنانچه یک چنین انحرافی به وجود بیاید در مقابل این انحراف چه عملی باید انجام داد. چون تا پیغمبر سر کار بود که انحرافی پیش نمی آمد تا خود پیغمبر عمل کند به آن حکمی که در مقابل انحراف چه باید کرد. این باید در زمان جانشینان پیغمبر می بود؛ این جانشین کی باشد این فرقی نمی کرد، بسته به این بود که آن شرایط خاص در زمان کدامیک از ائمه بعد از پیغمبر پیش بیاید. اگر آن شرایط در زمان امیرالمؤمنین پیش می آمد امیرالمؤمنین آنجور عمل می کرد، اگر در زمان امام علی النقی یا مثلا فرض کنید امام حسن عسگری علیهما السلام آن شرایط پیش می آمد آن امام آنجور عمل می کرد. و لذا امام حسین علیه السلام بایستی به آن تکلیف الهی عمل می کرد. برای این که نظام اسلامی را که داشت از خط خارج می شد یا خارج شده بود با آن عمل، با ادای آن واجب، با انجام آن تکلیف به وضع اول خودش برگرداند.این تکلیف حسین بن علی(ع)بود و ماهیت واقعه عاشورا و قیام عاشورا این است.

متن کامل سخنرانی
http://farsi.khamenei.ir/newspart-in...ear=1374#14207

دوستان به نظرم اگه قبل از محرم مطالب این مبحث رو که صحبتهای حضرت آقا درمورد اسرار عاشورا و بایدها ونبایدهای عزاداری هست مطالعه کنیم قطعا با آمادگی بهتری وارد محرم میشیم.
صحبتهای حضرت آقا در مورد عاشورا قطعا از موثق ترین و علمی ترین و عملی ترین صحبتهاست .پس امیدوارم همه قدر بدونیم و استفاده کنیم.
یا حسین(ع)

عامو یواش تر مطلب بزن که فرضت کنیم بخونیمشون

نوشته اصلی توسط سائل الزهرا نمایش پست اصلی

عامو یواش تر مطلب بزن که فرضت کنیم بخونیمشون

ببخشید ولی مطلب زیاده باید به محرم برسه.

موتور انقلاب ما
«حضرت یک سخنرانی کردند. در آن سخنرانی گفتند (ایها الناس) ای مردم! یعنی ای مردمی که با من همراهید و می خواهید بفهمید که ماهیت حرکت ما چیست! و ای مردمی که امروز به صورت دشمنان ما در مقابل ما قرار گرفتید! وای بی تفاوتهایی که خبر قیام حسین به شما خواهد رسید و نمی دانید که پسر پیغمبر چرا قیام کرد! و ای کسانی که در تاریخ مایلید احکام اسلام را و احکام و شرایع الهی را بدانید و نمی دانید ما چرا قیام کردیم! بدانید (ایها الناس ان رسول الله قال من رَئا سلطاناً جائزاً مستحلاً لحرم الله ناکثاً لعهد الله...) این حرف پیغمبر است. یعنی من از خودم، حرف نمی زنم. من نظر و سلیقه شخصی ام را نمی گویم، این همان حکمی است که پیغمبر گفته، من دارم عمل می کنم آن حکم را. آن حکم این است؛ که هر گاه دیدید در رأس جامعه آن کسی قرار گرفته است که جور و ظلم به مردم می کند؛ یک قدرت ظالم و ستمگر است که در میان مردم با ظلم، با دشمنی، با کینه، با بد دلیِ نسبت مردم رفتار می کند، یعنی محبت مردم در دلش نیست، مصالح خودش برایش مهم است، وقتی یک چنین چیزی دیدید، هر کسی ببیند یک چنین وضعی را و در مقابل این وضع مقاومت نکند، قیام نکند و اظهار وجود نکند، همان سرنوشتی که در قیامت آن ظالم دارد، حق است بر خدا که آن سرنوشت را به این آدم ساکت هم بدهد. این همان موتوری بود که انقلاب ما را حرکت داد.»

حقیقت نابود می شد
امام حسین علیه السلام می دانست که اگر این حرکت را نکند، این امضای او، این سکوت او، این سکون او، چه بر سر اسلام خواهد آورد. وقتی قدرتی همه امکانات جوامع و یا یک جامعه را در اختیار دارد و راه طغیان پیش می گیرد و جلو می رود، اگر مردان و داعیه داران حق در مقابل او اظهار وجود نکنند و حرکت او را تخطئه نکنند، با این عمل، کار او را امضاء کرده اند؛ یعنی ظلم به امضای اهل حق می رسد، بدون این که خودشان خواسته باشند. این گناهی بود که آن روز بزرگان و آقا زادگان بنی هاشم و فرزندان سردمداران بزرگ صدر اسلام مرتکب شدند. امام حسین علیه السلام این را بر نمی تافت؛ لذا قیام کرد.
نقل شده است بعد از آن*كه امام سجاد عليه*السّلام پس از حادثه عاشورا به مدينه برگشت - شايد از آن وقتى كه اين كاروان از مدينه بيرون رفت و دوباره برگشت ده، يازده ماه فاصله شده بود - يك نفر خدمت ايشان آمدو عرض كرد: يابن*رسول*اللَّه! ديديد رفتيد، چه شد! راست هم مى*گفت؛ اين كاروان در حالى رفته بود كه حسين*بن*على عليه*السّلام، خورشيد درخشان اهل*بيت، فرزند پيغمبر و عزيزِ دل رسول*اللَّه، در رأس و ميان آنها بود؛ دختر اميرالمؤمنين با عزت و سرافرازى رفته بود؛ فرزندان اميرالمؤمنين - عباس و ديگران - فرزندان امام حسين، فرزندان امام حسن، جوانان برجسته و زبده و نامدار بنى*هاشم، همه با اين كاروان رفته بودند؛ حالا اين كاروان برگشته و فقط يك مرد - امام سجّاد (عليه*السّلام) - در اين كاروان هست؛ زنها اسارت كشيده، رنج و داغ ديده*اند؛ امام حسين نبود، على*اكبر نبود، حتى كودك شيرخوار در ميان اين كاروان نبود. امام سجّاد عليه*السّلام در جواب آن شخص فرمود: فكر كن اگر نمى*رفتيم، چه مى*شد! بله، اگر نمى*رفتند، جسمها زنده مى*ماند، اما حقيقت نابود مى*شد؛ روح ذوب مى*شد؛ وجدانها پايمال مى*شد؛ خرد و منطق در طول تاريخ محكوم مى*شد و حتى نام اسلام هم نمى*ماند.

هنرِ بزرگ، شناختن صحنه
درعاشورای حسینی نقشه دست بعضی از دوستان بود ودست بعضی ها نبود. دشمنان که دشمن بودند.یک دریای عمیق دشمن با لجه های خطرناک و مهیج ،اما در بین جمع دوستان یک عده نقشه دستشان بود،حسین ابن علی در لحظه حساس دریافتن ،یک عده بغل دست حسین هم نشسته بودند نقشه دستشان نبود ،اشتباه کردند.
کی میتواند بگوید عبدالله ابن عباس و عبداله ابن جعفر از اسلام و از محبت اهل بیت نصیبی نداشتند؟اینهای که در دامان ال پیغمبر بزرگ شده بودند،اما نقشه عوضی دستشان بود. نمی دانستن آن سرزمینی که باید از آن دفاع بشود و آن نقطه ای که باید برایش فداکاری بشود کجاست. نشستند در مدینه به امید این که چهار تا مسئله بگویند. اسلام مجسم را ،قران ناطق را ،حسین فاطمه(س) را تنها گذاشتن .بعضی ها حتی تا توی کربلا آمدند ،از حسین ابن علی دفاع هم کردند ،اما آن آخرها که رسید آمدند گفتند که یابن رسول الله ما تا آنجای که می شد از تو دفاع کردیم،حالا هم اگر اجازه بدهی ما اسبمان توی خیمه حاضر است،سوار شویم و برویم. امام حسین هم گفت که بسم الله ،بروید.این اشتباه کردن نقشه است ،این نمی داند که کجا را باید بپوشاند.خیلی ها بودند در طول تاریخ که ندانستن کجای اسلام دفاع کردنی است .خیلی ها بودند که آن وقتی که بنا شد از اصالتهای اسلام واجبترین و ضروریترین دفاعها انجام بگیرد نشستند و دفاع نکردند .امروز هم در دنیا آن کسانی که دم از اسلام می زنند و نام اسلام می آورند و ادعای اسلام می کنند،خیلی هاشان نمی دانند اسلام کجاست ودر چه صحنه ای باید از آن دفاع کرد. هنر بزرگ شناختن صحنه است. حبیب بن مظاهرها و چند نفر صحابی مخصوص امام حسین ،اینها نقشه را خب فهمیدند. لذا شما دیدید خواهرش زینب سلام الله علیها حتی بچه های خودش را هم-که پدرشان در مدینه مانده بود یا در مکه و نیامده بود-با خودش آورد. میتوانیت بگوید خب من می روم با برادرم،هر حادثه ای هم پیش آمد برای من من پیش بیاید. بچه هایم بمانند پیش پدرشان ،بچه هایش{را} هم آورد،و هر دو فرزند او در کربلا شهید شدند. این آن کسی است که بصیرت دارد و می داند که چه کار باید بکند.

خطاب به علما
خوشبختانه حرکت و قیام حسینی، یک قیام زبان*دار است. امام حسین علیه*السلام با دوستان خود، با دشمنان خود، با بی تفاوت*ها، با متعصب ها، با همراهان، با متخلفین، با همه صحبت کرد و حرف زد و مطالب خودش را بیان کرد. اینها تشریح حادثه عاشورا است. در خطاب به علمای آن روز اسلام. یک اجتماعی از علمای آن روز اسلام تشکیل شد، علما که می گوییم یعنی کسانی که پیغمبر را درک کرده بودند، صحابه پیغمبر بودند، حدیث شنیده بودند یا خودشان از پیغمبر یا از کسانی که از پیغمبر حدیث نقل می*کردند، عده*ای که در میان مردم محترم بودند، به عنوان دانایان دین. یک عده*ای از اینها را در منی، حسین*بن*علی علیه*السلام جمع کرد با اینها صحبت مفصلی کرد. در پایان این صحبت رو می*کند به آسمان و خطاب به خدای متعال می*فرماید که« اللهم انک تعلم انه لم یکن ما کان منّا منا فسه ی فی سلطان » خدایا تو خودت می*دانی که این کاری که ما شروع کردیم، این اقدامی که ما کردیم، این حرف*هایی که ما داریم می*زنیم، این حرکتی که ما کردیم برای خاطر آن مقاصد و هدف*هایی که معمولاً دنیاطلبان و جنگجویان و لشکرآرایانِ دنیا، داشته*اند و دارند، نیست. برای این نیست که برویم یک حکومتی به چنگ بیاوریم، یک قدرتی به دست بیاوریم. برای این نیست که از فضول حطام دنیوی چیزهای زائد دنیا که همه چیزهایی که از عیش واقعی یعنی حداقل زندگی انسان زیادتر است به تعبیر روایات فضول الحطام است؛ زیادی*های زندگی؛ لباس*های فاخر، خانه*های عالی، مرکب*های آنچنانی، خوراک*های رنگین و الوان، لذت*ها، عیش*ها، اینها همه فضول الحطام است، برای اینها نیست که ما حرکت کردیم، بلکه برای چیه این حرکت ما؟ « و لکن لنُری المعالم من دینک » برای این است که پرچم*های دین را به مردم نشان بدهیم. این نشانه*های پنهان شده دین، این اصول و ارزشها و هدف*ها و شعارهای فراموش شده قرآن و اسلام را ـ که در زیر غبارهای زیادی پنهان کرده*اند ـ اینها را می*خواهیم ما دوباره زنده کنیم، به مردم نشان بدهیم. « و نظهر الاصلاح فی بلادک » می*خواهیم اصلاح کنیم در شهرها و در سرزمینهای تو، پروردگارا. یعنی می*خواهیم جامعه اسلامی را آباد کنیم، این ظلم، این اختلاف طبقاتی، این فقر شدید فقرا، این سیری شدید اغنیا و متمکنین دیگر نباشد؛ ظلم*ها را نبیند انسان، تبعیض*ها را نبیند، می*خواهیم این را اصلاح بکنیم. « و یأمن المظلومون من عبادک» برای این است که بندگان ستم کش و مظلوم تو را ما امنیت بدهیم، آسایش بدهیم که در آن دوران هر کسی اندک حرکتی بر خلاف میل و هوس*رانی حکام انجام می*داد، مورد سخت*ترین عقوبت*ها قرار می*گرفت.

علت عظمت شهداي كربلا

همه شهادتها هم يكسان نيست؛ بعضي از شهادتها از بعض ديگر از شهادتها افضل است. كشته شدن كه خب، كشته شدن است ديگر. به موقعيت زمان و مكان فرق مي كند. كما اين كه انفاقها هم همين جور است. گاهي يك درهم در راه خدا، يك اثري مي كند كه هزارها درهم در راه خدا در، وقت ديگري آن اثر را نمي كند. شهادت شهداي كربلا نه فقط به خاطر تشنه بودنشان افضل از همه شهادتهاست. خيلي از شهدا تشنه از دنيا رفتند. بلكه فضيلت بيشتر شهداي كربلا به خاطر آن موقعيتي است كه آنها در آن شهيد شدند. در يك مقطع حساسي اين حادثه اتفاق افتاد كه اگر اتفاق نمي افتاد طومار دين به كلي درهم پيچيده مي شد. هركسي شرائط دهه هاي چهارم و پنجم و ششم هجري را توي تاريخ خوانده باشد و بداند كه يزيد چي بود و كي بود و مطلع بشود كه آن روز در مدينه و در مكه كه مهبط وحي خدا بودند و بوي پيغمبر هنوز از آن در و ديوارها به مشام اهل دل مي رسيد، در اين چنين بقاع متبركه اي چه فسادي مي گذشت و دين در چه وضعيتي قرار داشت، مي فهمد كه اگر حسين بن علي اقدام به اين كار نمي كرد در سراسر جهان اسلام يك نفر ممكن نبود اقدام كند به مقابله با كفر و فساد و ظلم و طغياني كه زير نام خيلفه ي رسول الله بر مردم حكومت مي كرد و اين همين طور مي ماند و از دين هيچ خبري باقي نمي ماند، اين را بدانيد. براي من واضح و آشكار است كه اگر قيام حسين بن علي نبود تمام زحمات پيغمبر و آن جنگها و احد و خيبر و اميرالمؤمنين و امام حسن همه از بين مي رفت.

كاري كه اين قدر حساس است همين قدر سخت هم هست. باوركردني است كه حسين بن علي در حدود 5 ماه يا بيشتر در بين مدينه و كربلا سرگردان باشد، همه هم بدانند - همه فهميدند ديگر، كوفي ها فهميدند، عراقي ها فهميدند، حجازي ها فهميدند - و بالاخره توي كربلا يا چهل پنجاه نفر فقط بماند؛ چون اين هفتاد و دو نفر همه شان كه نبودند؛ يك عده شان شب عاشورا آمدند، يا صبح عاشورا، بيست سي نفرشان، چهل، پنجاه نفر آن جا با امام حسين بمانند، كار سخت بود. سختي اش به خاطر اين بود كه قيام در مقابل آن چنان ظلم همه گير و مسيطر، دل مي خواهد؛ مثل زمان پيغمبر نبود كه پرچم دست خود پيغمبر بود و نفس كرم پيغمبر، راه مي افتادند با شوخي و خنده و شادي مي رفتند ميدان جنگ، آن جوري نبود. همه اصحاب پيغمبر، تو خانه ها خزيده بودند. عبدالله عباس ها و عبدالله جعفرها، سرشان را زير عبا قايم كرده بودند كه قوم و خويشهاي پيغمبر هم بودند. يك عده فقط شجاع دلدار قوي از هيچ كي نترس همه دنياي كفر را با چشم حقارت نگاه بكن، حاضر بودند كه از همه چيز هم بگذرند، بگويند ما مي خواهيم برويم در كنار پسر پيغمبر و كشته بشويم. اهميتش به خاطر اين بود كه كار سختي بود، تصميم گيري اش آسان نبود. لذا بود كه ابن زبيرها و ابن عمرها و ابن عباس ها و ابن جعفرها همه ماندند. فرق هم نمي كند. خيال نكنيد كه عبدالله جعفر و عبدالله عباس با آنهاي ديگر فرق مي كنند. نه، متخلف، متخلف است. همه شان تخلف كردند و كسي اين گرده قوي و نيرومند را نداشت، جز همان يك عده معدود. در طول تاريخ جهان شهدائي به عظمت شهداي كربلا نداريم. امروز هم شهداي ما خيلي عزيزند. امروز هم از آن روزهاست، اما همين طور كه امام حسن عليه السلام فرمود، اميرالمؤمنين فرمود: «لا يوم كيومك يا اباعبدالله» هيچ روزي مثل روز كربلا ديگر نيست؛ نيامده در تاريخ، تا امروز نيامده. واقعا ما در اين ايام خطيره تاريخ چه صدر اسلام، قبل از اسلام، بعد از اسلام، ديگر مثل كربلا سراغ نداريم، من سراغ ندارم. اين است كه امام حسين مي شود سيدالشهدا و اصحابش مي شوند سادات شهيدان تاريخ؛ از همه والاتر. [1] .




پاورقي

[1] ديدار با طلاب برادر و خواهر حوزه علميه کرج 19 / 8 / 1363.

چراغ هدایت
این جمله ای که از رسول اکرم صلواة الله علیه و آله نقل شده که فرمودند(ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة)- یعنی حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است- مال همه ی زمانهاست. منتها در بعضی از زمانها یک ظهور و تجلی بیشتری پیدا میکند.یقینا آن روزی که حادثه عاشورا واقع شد از جمله همین زمانها بود که چراغ هدایت بودن جگر گوشه زهرا (س)و نور چشم پیغمبر برای آن کسانی که بایداین را بفهمند و بدانند معلوم شد. ده سال قبل از آن امام حسین امام بود، آن روز هم مصباح هدایت و سفینه نجات بود، اما اینقدر برای مردم این مطلب روشن نبود؛ در عاشورا بروز پیدا کرد. امروز هم بی شک از همان زمانهاست. امروز سفینه نجات بودن حسین بن علی علیه السلام از صد سال پیش و پانصد سال پیش بیشتر است. امروز که می گویم یعنی عصر نهضت و انقلاب، روزی که یاد حسین بن علی علیه السلام_که هزارو سیصدسال درگوشه دلهای امت ما و ملت ما و در صحنه تکایا و مساجد مدارس و محیط های خودمانی و خصوصی ظهور پیدا میکرد_ ناگهان مثل یک شب چراغ جهانتاب بر آسمان دنیا، بر سقف فلک درخشیدن گرفت. همان طوری که در ماجرای عاشورا یک عده ای بودند که این چراغ درخشان را با همه نورانیتش نتوانستند ببینند، امروز هم هستند کسانی که این چراغ جهانتابِ دل افروز را نمی توانند ببینند. همانطوری که در آن روز همه شمشیرها و نیزه هائی که در قبضه ظلم و ستم بود به کار افتاد شاید بتوانند این چراغ را خاموش کنند، امروز هم همه سیاستهای مسلح خونخوار جهانخوار سطح عالم با تمام ابزارها و تجهیزات فوق مدرن- چه تجهیزات نظامی، چه تجهیزات سیاسی، چه ابزارهای اقتصادی و چه وسائل تبلیغاتی در فکرند که لجن هایی، گِل هایی درست کنند و پرتاب کنند به سمت این خورشید جهان افروز. همانطوری که آن روز آن شمشیرها و آن نیزه ها و آن شاعرکهای درباری یزیدی و آن پهلوان پنبه های دور و بر قدرت تصنعی اموی و آن رجز خوانان میان زن و فرزند غریب و بی کس نتوانستند حسین بن علی را از حافظه زمان بزدایند، و این چراغ را نتوانستند خاموش کنند، به حق حسین بن علی امروزه هم اگر قدرت استکبار جهانی صد مقابل بشود نخواهد توانست از نور این خورشید عالم تاب- که انعکاس روی حسین هست- ذره ای کم کند

بی تفاوت ها
پیغمبر خدا فرمود : هر کسی ببیند که یک قدرتی ، یک سلطانی در جامعه وجود دارد که این حرام خدا را حلال کرده و حلال خدا را حرام کرده ، عهد خدا را و پیمان الهی را شکسته ، در میان بندگان خدا با ظلم و با جور و با دشمنی و با کینه ورزی حرکت می کند و عمل می کند هر کس این وضعیت را ببیند و علیه این وضعیت به زبان یا عمل اقدامی نکند " کان حقا علی الله این یدخله مدخله " یعنی بر خدای متعال فرض است و حق این است که این آدم بی تفاوت را هم ببرد همان جایی که آن جائر است این را هم به عذاب او مبتلا کند ...
امروز در کشورهای اسلامی آن جاهایی که سلطان جائری وجود دارد که مستحل حرمات الله هست ، عهد خدا را شکسته و با آمریکا عهد بستند. عهد خدا را که انسان می شکند با شیطان عهد خواهد بست، پیمان شیطان جایگزین پیمان خدا خواهد شد . امروز هم شیطان بزرگ آمریکاست .
در این کشورها آن کسانی که بی تفاوت این وضعیت را نگاه می کنند ، هیچ برای خودشان تکلیفی قائل نیستند در مورد این چنین وضعیتی ، اینها چکار کردند در حقیقت ؟ این نیروهایی که مال خداست از دسترس نیروهای الهی و قوای الهی خارج کردند . غیر از این است ؟ مثل این است که شما پول زیادی داشته باشید ، یک گرسنه ای هم آن جا از گرسنگی بمیرد ، شما پولتان را ، نیروی مالیتان را احتکار کردید ، آن جایی که باید مصرف بشود تا انسانی نجات پیدا بکند آن جا مصرف نکردید .... آن جایی هم که انسان بی تفاوت می ماند در مقابل این همه فساد و خلافی که در آن کشورها وجود دارد در حقیقت نیروی معنوی خودش را احتکار کرده و در خدمت خدا قرار نداده ، این بیان پیغمبر است .
حسین بن علی (ع) حرکتش برای این است که در مقابل آن وضعیت فساد و ظلمی که وجود داشته نیروی خودش را خرج کرده، دارد یا می دهد به انسانها ، دارد تعلیم می دهد به تاریخ که اگر چنانچه یک چنین وضعی در جامعه شما پیش آمد باید همین وضع را عمل کنید .
---------------------------------------------------
فرازهایی از بیانات مقام معظم رهبری به مناسبت تاسوعا و عاشورا- 4 آبان ماه 1361

مبارزه با جهل و گمراهي

يك جمله در زيارت اربعين امام حسين (عليه الصلاه و السلام) ذكر شده است كه مانند بسياري از جملات اين زيارتها و دعاها، بسيار پرمغز و درخور تأمل و تدبر است. آن جمله اين است: «و بذل مهجته فيك». اين زيارت اربعين است؛ منتها فقره هاي اول آن، دعاست؛ كه گوينده ي اين جملات خطاب به خداوند متعال عرض مي كند: «و بذل مهجته فيك»؛ يعني حسين بن علي، جان و خون خود را در راه تو داد؛ «ليستنقذ عبادك من الجهاله»؛ تا بندگان تو را از جهل نجات بدهد؛ «و حيره الضلاله»؛ از سرگرداني ناشي از ضلالت و گمراهي آنها را برهاند. اين يك طرف قضيه است، كه طرف قيام كننده است - كه حسين بن علي (عليه السلام) است - طرف ديگر قضيه، در اين فقره ي بعدي معرفي مي شود: «و قد توازر عليه من غرته الدنيا و باع حظه بالارذل الادني»؛ نقطه ي مقابل، آن كساني بودند كه فريب زندگي، آنها را به خود مشغول كرده بود؛ دنياي مادي، زخارف دنيايي، شهوات و هواهاي نفس، آنها را از خود بيخود كرده بود؛ «و باع حظه بالارذل الادني»؛ سهمي را كه خداي متعال براي هر انساني در آفرينش عظيم خود قرار داده است - كه اين سهم عبارت است از سعادت و خوشبختي دنيا و آخرت - به بهاي پست و ناچيز و غيرقابل اعتنايي فروخته بودند. اين، خلاصه ي نهضت حسيني است.

با مداقه ي در اين بيان، انسان احساس مي كند كه نهضت حسيني در مجموع دو نگاه، نشاندهنده ي ابعاد عظيم اين نهضت است: يك نگاه، حركت ظاهري حسين بن علي است؛ كه حركت عليه يك حكومت فاسد و منحرف و ظالم و سركوبگر - يعني حكومت يزيد - است؛ اما باطن اين قضيه، حركت بزرگتري است كه نگاه دوم، انسان را به آن مي رساند؛ و آن حركت عليه جهل و زبوني انسان است. در حقيقت، امام حسين اگر چه با يزيد مبارزه مي كند، اما مبارزه ي گسترده ي تاريخي امام حسين با يزيد كوته عمر بي ارزش نيست؛ بلكه با جهل و پستي و گمراهي و زبوني و ذلت انسان است؛ امام حسين با اينها دارد مبارزه مي كند. [1] .




پاورقي

[1] بيانات در خطبه‏هاي نماز جمعه‏ي تهران 26 / 1 / 1379.

فداکاری برای دین

عاشورا یک درس نیست، یک کتاب درس است . اگر جامعه اسلامی ما بخواهد آنطوری که حق و شایسته اوست آقا زندگی بکند ، اگر امت اسلامی ما بخواهد استقلال خود و شرف خود و دین خود در دنیای مادی امروز و در میان طوفان سیاستهای مخالف حفظ کند، باید درسهای عاشورا را درست بفهمد و به یکایک آنها عمل کند .
نخستین درس بزرگ عاشورا، درس فدا شدن در راه دین و در راه خداست . این روشنترین درس عاشوراست . حتی در سخت ترین شرایط . حسین بن علی (ع) به همه مسلمانان بلکه به همه آزادگان عالم ولو غیر مسلمان، این درس را داد که اگر شرف انسان، آزادگی انسان و آرمانهای انسان و برای مسلمانان دین آنان در معرض خطر قرار گرفت ، دفاع از دین در سخت ترین شرایط و با سخت ترین مقدمات یک فریضه اسلامی و یک فریضه انسانی است .
نگویند شرایط دشوار است ، نگویند نمی شود ، می شود . از دین همیشه می شود دفاع کرد ، با اراده راسخ و با روح فداکاری و شهادت طلبی، حسین بن علی (ع) در شرایطی این دفاع را انجام داد که در دنیای بزرگ آن روز تنها بود ، بزرگان بنی هاشم و بزرگان قریش و آقازادگان اسلام با حسین بن علی همراهی نکردند .
در مکه عبدالله بن زبیر ، در مدینه عبدالله بن جعفر ، عبدالله بن عمر ، کسانی که پدرانشان نام آوران صدر اسلام بودند و چشم توده مردم به آنها بود ، کسانی بودند که مردم امیدشان را به آنها بسته بودند، در مقابل ظلم یزیدی حاضر نشدند ایستادگی کنند و حاضر نشدند به جگر گوشه پیغمبر کمک کنند .
حسین بن علی (ع) مگر چشم انتظار کمک آنها بود ؟ و مگر با کمک نکردن آنها کار را متوقف می کرد؟ متوقف نکرد . آن وقتی که در بین راه حسین بن علی (ع) اطلاع پیدا کرد که مردم کوفه به او یاری نخواهند رساند و فهمید که تنها مانده ، راه را رها نکرد . آن وقتی که در صحرای کربلا یارانش همه به شهادت رسیدند و او و جمعی زنان و کودکان تنها ماندند ، دفاع و مجاهدت را رها نکرد ، تا لحظه آخر امام حسین اگر تسلیم می شد ، یزیدی ها حاضر بودند با او بسازند ، اما تسلیم نشد . این درس بزرگی بود .
-----------------------------------------
فرازهایی از بیانات مقام معظم رهبری در جمع لشگر عاشورا - 28 مرداد 1367

مقاومت آگاهانه
درس مقاومت حسین بن علی یک درس فراموش نشدنی است . انسانی فریاد برآورد که در زیر آسمان جز آن چند نفر آدمهایی که با او یار و صمیمی بودند کسی به فریاد او جواب نمی دهد . در روی زمین یک نفر جز همان چند نفری که دوروبر امام حسین بودند وجود نداشت که حاضر باشد پا به پای او تا آخر بیاید . دیدید دیگر ، مردم کوفه و شعارها و این حرفها بود همان طور که تا اندکی قبل از خطر همه شان در رفتند .
حسین بن علی تنها ماند و امام حسین اینها را می دانست و در آن شرایط عجیب مقاومت کرد البته این مقاومت از ده سال قبل شروع شده بود ، بلکه به یک معنا از 20 سال قبل شروع شده بود از زمان فوت امیرالمؤمنین(ع) که بیست سال بود تا حادثه عاشورا . از زمان فوت امام حسن (ع) تا حادثه عاشورا ده سال بود هر کدام از اینها یک خصوصیاتی دارد که حالا در صدد بیان آنها نیستم .
اما این مقاومت از دیرباز شروع شده بود ، زمانی که یزید بر سر کار آمد این مقاومت این شکل را گرفت . شکل تند ، افشاگرانه ، بی محابا و امام حسین معلم مقاومت آگاهانه است و کار حسین بن علی فقط مقاومت هم هست دیگر می بینید ، آنها فشار آوردند در مدینه که باید بیعت کنی ، گفت نمی کنم ، فشار خیلی سخت بود . مسن ترین ها که خب سالیان درازی را در دوران طاغوت گذراندند خوب می دانند من چه می گویم . تحمیلهای طاغوت ، آقا بیا عضو حزب رستاخیز بشو، آقا بیا در فلان جا مثلا فرض کن که در فلان مراسم شرکت کن ، آقا فلان پول را بده ، آقا فلان جا بیا ، آقا فلان کار را بکن ، این فشارهایی که روی مردم می آوردند ، مگر کسی جرأت داشت نفس بکشد ...
حالا در زمان طاغوت یک نفر صریحا علنا بگوید آقا بنده حکومت شما را قبول ندارم و حاضر نیستم با شما بیعت کنم ، خیلی قدرت می خواهد . در حالی که آنها هم هیچ ملاحظه ای نداشتند هیچ ، همه کار حاضر بودند بکنند .
یزید یک حاکم مست لایعقل جری گستاخی بود که همه کار حاضر بود بکند یعنی حاضر بود امام حسین را با همه فرزندانش و همه دوروبری هایش قتل عام کند به خاطر همین قضیه ، و مگر نکرد ؟ یک چنین وضعیتی . در مدینه گفتند بیعت کن گفت نمی کنم آمد مکه ، در مکه فشار رویش زیاد شد دید که این جا بناست همه کارها را انجام بدهند و موج آب رویش را بپوشاند ، تمام بشود قضیه . نخواست بگذارد این کار بشود حرکت کرد و تا یک نهضت ایجاد کند اگر چه آن نهضت در پایان به همان عاقبت منتهی خواهد شد ، بلند شد آمد کوفه و در بین راه کوفه با فشارها مقاومت کرد ، باز هم هی آمدند ، هی ملاقات ، هی نمی دانم فلان بالاخره هم به آن جنگ رسید . باز مقاومت کرد تا شهید شد .
یعنی سمبل مقاومت ، رمز مقاومت ، منتها مقاومت آگاهانه مقاومتی که می داند می خواهد چه کار کند هدفش چیه . این بایستی برای ملتها ، برای دولتها ، برای شخصیتها ، برای ملت انقلابی خودمان یک اسوه باشد ، یک الگو باید باشد .
-------------------------------
فرازهایی از بیانات مقام معظم رهبری در مراسم میلاد امام حسین(ع) - 26 اردیبهشت 1362

وقتی که... دین دارها کم می شوند
یکی از درسهای مهم عاشورا ،این است که مردم را تقسیم کرد به دو گروه و دو دسته در مقابل یکدیگر. در کوفه تعداد زیادی ار سران و رؤسای شهری کوفه نامه نوشتن به حسین بن علی علیه السلام و از آن حضرت دعوت کردند و این دعوت ،مال بعد از آن وقتی بود که امام از مدینه خارج شده بود.نمی دانستند مسأله چیه؟ گمان نمی کردند که قضیه این چنین آزمایش دشوار و فشار دهنده ای را با خود همراه داشته باشد. در مکه کسانی که با آن حضرت به راه افتادند علی رغم ظواهر که تلخ بود،چون هنوز معلوم نبود که قضیه به کجا خواهد انجامید،عده زیادی بودند. اما به مجرد این که مسایل چهره واقعی خودش را نشان داد،طرفداران حق و حقیقت کم شدند تلخی ها اهل دنیا را راند.
همان طور که خود امام علیه السلام در یک بیانی فرمود:"الناس عبید الدنیا و الدین لعب علی السنتهم فاذا محسوا بالبلا قلت دیانون" در آن زمان این ترسیم واقعیت بود.وقتی که سختیها پیش می آید،دین دارها کم می شوند. تا وقتی عافیت و راحت هست،مدعیان زیادند.آن روز در مکه و در مدینه و در کوفه و در همه جهان اسلام،بسیار بودند کسانی که ادعا می کردند تابع دین و پیرو بی قید و شرط اسلامند.خیلی بودند کسانی که حسین بن علی را بعنوان فرزند پیغمبر می شناختند و قبول داشتند و حتی به او محبت هم می ورزیدند. اما همین آدم ها،آن روزی که امام حسین از مکه خواست حرکت بکند همه حاضر نشدند بیایند.شما نباید خیال کنید که عبدالله بن جعفر امام حسین را قبول نداشت،یا بسیاری دیگر از بنی هاشم که با حسین بن علی راه نیافتادند. نخیر،اینها همه قبول داشتند امام حسین را بعنوان امام،فرزند پیغمبر،به عنوان یک انسان بزرگ و والا.اما حاظر نشدند چون سخت بود."
سخنرانی در جمع رزمندگان مرکز پشتیبانی جنگ(سپاه جنوب) 1367/5/29