موضوع: روایت هایی از ده مرد در کربلا

مردی که اسب خوبی داشت
سر اسب را که کج کرده بود و بی صدا از فاصله دو سپاه گذشته بود،فکر کرده بود خیلی خوب اگر پیش برود می بخشندش و می گذارند با بقیه هفتاد و دو نفر بجنگد...
وقتی هم گفتند:"خوش آمدی!پیاده شو،بیا نزدیک."نتوانست!
یاد این افتاد که آب را خودش سه روز پیش به رویشان بسته.گفت:سواره می مانم تا کشته شوم."می خواست چشم تو چشم نشوند...
اصلا حساب این را نکرده بود که بیایند سرش را بگیرند روی زانو...
خون های پیشانیش را با انگشت پاک کنند....
باز دلشان راضی نشود،دستمال خودشان را ببندند دور سرش...
در خواب هم نمیدید بهش بگویند:"آزاد مرد!مادرت چه اسم خوبی رویت گذاشت..."

مردی که نامه های زیادی داشت
پای نامه،140000 امضا بود.
نوشته بود:"ما با تو هستیم و صد هزار شمشیر با ماست".
نوشته بود:"برای آمدنت آماده ایم و دیگر با والیان شهر،نماز نمی خوانیم".
نوشته بود:"میوه ها رسیده،و باغ ها سبز شده.منتظرت هستیم."
نامه در دست هایش،وسط بیابان،رو به روی سپاهی که راهش را بسته بودند،ایستاد:"کسی را کشته ام خونش را بخواهید؟مالی را برده ام؟کسی را زخمی کرده ام؟"
بی دلیل هلهله کردند.......
گفت:"مرا دعوت کرده اند.این نامه ها......"
صدا های بی معنی و مفهوم در آوردند تا صدایش نرسد......
جلوتر آمد تا صورت هایشان را ببیند و ناگهان ساکت شد...:"شبث بن ربعی؟؟؟حجار بن ابجر؟؟؟قیس بن اشعث؟؟؟یزسد بن حارث؟؟؟؟...."
اسم ها،همان اسم های پای نامه بود.....

نوشته اصلی توسط گلابی! نمایش پست اصلی

مردی که اسب خوبی داشت
سر اسب را که کج کرده بود و بی صدا از فاصله دو سپاه گذشته بود،فکر کرده بود خیلی خوب اگر پیش برود می بخشندش و می گذارند با بقیه هفتاد و دو نفر بجنگد...
وقتی هم گفتند:"خوش آمدی!پیاده شو،بیا نزدیک."نتوانست!
یاد این افتاد که آب را خودش سه روز پیش به رویشان بسته.گفت:سواره می مانم تا کشته شوم."می خواست چشم تو چشم نشوند...
اصلا حساب این را نکرده بود که بیایند سرش را بگیرند روی زانو...
خون های پیشانیش را با انگشت پاک کنند....
باز دلشان راضی نشود،دستمال خودشان را ببندند دور سرش...
در خواب هم نمیدید بهش بگویند:"آزاد مرد!مادرت چه اسم خوبی رویت گذاشت..."

محشره این صفحه
خیلی ممنون

مردی که سود نداشت!
فایده، کلمه ای این همه بی معنی نشده بود که ظهر آن روز شد.
مرد گفت: «پسر رسول! با تو عهد کرده بودم تا فایده دارم بمانم.»
پسر رسول، نشسته بود کنار تن خونی آخرین نفری که رفته بود میدان و سر و رویش غرق در خاک و عرق بود.
مرد گفت: «تنها دو تن از یارانت مانده اند. پایان معلوم شده.»
پسر رسول چیزی نگفت. صدای مرد آهسته تر شد: «در ماندن من سودی نیست آقا! بگذارید بروم.»
پسر رسول سر بلند نکرد. فقط گفت: «کاش زودتر رفته بودی»
لحنش ناگهان نگران شد: «اسبی نمانده. از این سپاه عظیم چطور پیاده می گذری؟»
از همین جا که نشسته بود، کنار تن خونی آخرین یار، دید که مرد سود و زیان، اسبش را پیش تر لابلای خیمه ها پنهان کرده، دید که مرد سوار شد و دید که دور شد.....

ضحاک بن قیس مشرقی

مردی که فقط اسب داشت
امام آمدند دم خیمه اش.
دنبالش فرستاده بودند و نیامده بود.
به فرستتده گفته بود،به آقا بگو عذر دارم،نمی آیم!
امام دلشان رضا نشد،خودشان آمدند.
گفت:"آماده مرگ نیستم آقا!اسب قیمتیم مال شما."
نگاهی کردند که از شرم،لال شد:"اسبت را نمی خواهیم."
چشم از او گرفتند،خیره شدند به خاک:"از اینجا دور شو که فریاد غربت ما را نشنوی....که اگر بشنوی و نیایی......."
سوار به اسب قیمتیش تاخت،رفت و دور شد......
عبیدالله بن حر

مردی که دست های نازنینی داشت
پسر رسول تازه تکبیر گفته بود که تیر به پاهای سعید خورد.
سعید ایستاده بود پیش رو و دست ها را دو طرف تن باز کرده بود:
"به خدا قسم اگر بگذارم به حسین در نماز تیر بزنید."
حمد می خواندند که تیر به شککمش خورد.
رکوع رفته بودند که دست هایش...
سجده رفته بودند،که سینه اش....
سجده دوم بود،که دست دیگرش...
تشهد می خواندند که چشم هایش......
سلام می دادند،که فرو افتاد......
سعید بن عبدالله الحنفی

مردی که گونه هایش سیاه بود
آزادش کرده بودند که جانش را بردارد و هرکجا خواست برود.کوفه یا مدینه.
غلام سیاه اما نرفت،ماند
این یک بار را خودش دلش می خواست غلامی کند.
خون از همه زخم هایش بیرون می ریخت.آخرین نفس ها بود....
تنش آرام،آرام سرد می شد که صورتش ناگهانی گرم شد.
به زحمت چشم باز کرد.
گونه امام چسبیده بود به گونه سیاه او.
بریده بریده گفت:"خوش بخت تر از من کسی هست؟"
و چشم بست.
اسلم بن عمو

مردی که حساب بلد نبود
می شد تشنه از سر شط بلند نشود.
وقتی گفتند آب بیاور،می شد سیاهی هایی که دو سوی نهر ،پشت درخت ها بودند بشمرد و حساب کند که نمی شود.
شب پیش که فامیل ها در سپاه یزید،پنهانی امان نامه آوردند،می شد کمی فکر کند قبل از انکه سرشان داد بزند:"می گویید من در امانم،پسر فاطمه در امان نیست؟"ولی فکر نکرد.زیرک و شجاع بود و هوای همه چیز را داشت.
پرچم را برای همین داده بودند دستش.می شد به او تکیه کرد.فقط پای برادرش که به میان می آمد،وضع فرق می کرد.حساب یادش می رفت.
یادش می رفت با دندان نمی شود مشک را این همه راه برد...
یادش می رفت همه سیاهی های پشت درخت ها تیر دارند و عمود اهنی...
یادش می رفت بی چشم و دست،اسب را نمی شود برد سمت خیمه ها....
می شد تشنه از سر شط بلند نشود،می شد آب را نریزد روی آب،اما پای برادرش که به میان می آمد.......
عباس بن علی

بسم الله

عاااااااااااااالی ، خدا قوت خواهر گلم...

مردی که صبح امیر بود و شب کسی را نداشت
به آنکه طناب دور گردنش می انداخت،به آنکه به اسیری او را سوار اسب می کرد،به آنکه تازیانه بالا برده بود تا تنش را سیاه کند،به مردمی که ایستاده بودند به تماشا،به هرکسی که آنجا ایستاده بود،التماس می کرد:"به حسین بگوید مسلم گفت نیا...مسلم گفت نیا..."
به زنی که دلش رحم آمده بود و آبش داده بود؛به رهگذرانی که نمی شناخت،حتی به بچه ها می گفت....
شمشیر بالا برده بودند گردنش را بزنند،به مردمی که پایین دارالاماره منتظر ایستاده بودند سرش بیفتد پایین،التماس می کرد:"یکی را روانه کنید،به حین بگوید که نیا!"
مسلم بن عقیل

مردی که راه رفتنش قشنگ بود
صدای شمشیر می آمد، صدای تاخت اسب و زمزمه شعری که می خواند : "این مبارزه ، جوهره مردان را آشکار می کند و ادعا را از حقیقت جدا می کند."
نفس ها حبس بود .
جوانهای خویشاوند سر لای زانوها پنهان کرده بودند تا فریادی را که در راه بود نشنوند .
جوانها ، نیمه شب دور از چشم بزرگترها رفته بودند بیابان ، با هم پیمان بسته بودند پیش از علی اکبر بروند. می دانستند که هر زخم تن علی ، پدرش را تکه تکه می کند....
اما مگر پدر و پسر گذاشته بودند.
علی گفته بود من باشم و شما بروید؟
پدر گفته بود : اول علی
فقط قبل رفتن چند قدم پیش رویم راه برو....
علی بن الحسین

مردی که می رفت و زنی پشت سرش داد می زد:"آرامتر برو پسر زهرا!"
ظهر بود.
یکی بود و هیچ کس نبود.
مردی بود که پیراهن کهنه بر تن نداشت.
و صدا می آمد....
:"جان آرام!برگرد
برگرد پیش پروردگارت."
هر دو از هم راضی اید.
(صدایت می کند:)در آ،به دایره سرسپردگان من،به هشت من!

نوشته اصلی توسط گلابی! نمایش پست اصلی

مردی که حساب بلد نبود
می شد تشنه از سر شط بلند نشود.
وقتی گفتند آب بیاور،می شد سیاهی هایی که دو سوی نهر ،پشت درخت ها بودند بشمرد و حساب کند که نمی شود.
شب پیش که فامیل ها در سپاه یزید،پنهانی امان نامه آوردند،می شد کمی فکر کند قبل از انکه سرشان داد بزند:"می گویید من در امانم،پسر فاطمه در امان نیست؟"ولی فکر نکرد.زیرک و شجاع بود و هوای همه چیز را داشت.
پرچم را برای همین داده بودند دستش.می شد به او تکیه کرد.فقط پای برادرش که به میان می آمد،وضع فرق می کرد.حساب یادش می رفت.
یادش می رفت با دندان نمی شود مشک را این همه راه برد...
یادش می رفت همه سیاهی های پشت درخت ها تیر دارند و عمود اهنی...
یادش می رفت بی چشم و دست،اسب را نمی شود برد سمت خیمه ها....
می شد تشنه از سر شط بلند نشود،می شد آب را نریزد روی آب،اما پای برادرش که به میان می آمد.......
عباس بن علی

یادش می رفت.......