موضوع: *من یه فرزند شهیــــــدم...

ببخشید می خوام یک عدد فضولی کنم
فرصت انتشار پیدا نکردن دقیقا یعنی چی؟ یعنی واقعا فرصتش پیدا نشده یا مشکلات دیگه هم مثل مسئله ی مالی در عدم انتشارش دخیل بوده؟

سلام سردار تفحص که ۲۰ سال بعد از جنگ، پیکر پدرم را آوردی با همان سربند «یا زهرا» که خودم بر پیشانی اش بسته بودم. آن روز یادش به خیر! پدرم ۴ تکه استخوان نبود. قد بلندی داشت. من تنها دخترش بودم. موی مادرم سفید نشده بود. آن روز بابا نشست زمین و سربند سرخ را روی پیشانی گذاشت و به من گفت: ببند! بستم و نشستم روی شانه هایش. عکسش هست! خواست نماز بخواند. پایین نیامدم. با من قامت بست. با من حمد خواند. با من رفت رکوع. با من رفت سجده که از دوشش آمدم پایین. می خواست برود سجده دوم که مهر نمازش را برداشتم! نگاهش کردم! نگاهم کرد؛ مهر را برایش گذاشتم. رفت سجده! طولانی تر از سجده قبل. آنقدر طولانی که باز هم بروم روی دوشش! «آرمیتا»یی بودم برای خود! عکسش هست! بابا نماز عصر را که خواند، رفت. پاییز بود. دل خدا سوخت. گذاشت تا خورشید با اشعه هایش از پشت پنجره نازم کند. اما دست پدر چیز دیگری بود، وقتی نوزاش می کرد سرم را. یا وقتی جوری رکوع می رفت که من از پشتش نیفتم. «۴ ساله از روی دوش بابا»، هیچ کس نقاشی های مرا ندید. جنگ بود. دهه ۶۰ بود. شهید باران بود. «علامتی که هم اکنون می شنیدیم»، همه اش نیمه کاره می گذاشت نقاشی هایم را. ازدحام گریه های مادر یادم هست! عکسش هست! ما زود بزرگ شدیم. حل می کردیم دعوای عروسک ها را. عکسش هست!

سلام سردار تفحص که ۲۰ سال بعد از جنگ، پیکر پدرم را از قتلگاه فکه آوردی. پیکری که سر داشت، اما نه چشمی، نه گوشی، نه حتی یک پیشانی که رد بوسه هایم را بر آن پیدا کنم. فقط یک جمجمه بود؛ کاسه سر! و سربند سرخی که محکم بسته بودم تا حتی بعد از ۲۰ سال خاک نشینی، باز نشود از سر بابا. خودش گفته بود؛ محکم ببند!

سلام سردار تفحص که ۲۰ سال بعد از جنگ، پیکر پدرم را آوردی. پلاکش همان پلاک بود. سربندش همان سربند… و دخترش همان دختر بازیگوش دیروز که دوست داشت بعد از ۲۰ سال دوباره برود روی دوش بابایی که دیگر دوش نداشت. عیبی نداشت! استخوان های بابا را یکی یکی برداشتم و گذاشتم روی دوشم! عکسش هست! بابا بعد از ۲۰ سال هنوز بوی همان عطری می داد که آخر نماز برایش زدم. عطر من شده بود تکه ای از بدنش! ابر و باد و باران و خاک، حریف این تکه نشدند!

آقای باقرزاده! مردهایی هستند که با باران می آیند. «آن مرد با باران آمد»، اما تو آن مردی بودی که همیشه با «یاران» می آمدی. هر وقت تو را می دیدیم، حتما شهیدی در کار بود. خیلی ها به من و تو طعنه می زدند که شهر قبرستان نیست! شهر اما حتما قبرستان می شد، اگر شهدا نبودند! زنده باد تفحص. زنده باد سردار تفحص. زنده باد شهر پر شهید.

علمدار تفحص! هر جا «مقبره الشهدا»یی هست، همان جا شهر ماست. خانه و زندگی ماست. بابای من اما گمنام نماند. شناسایی شد. در شهر دفن نشد. شهر من بهشت زهراست که هیچ وقت «سلام الله علیها»ی آن از قلم نمی افتد. در قتلگاه فکه ۲۰ سال روی پیشانی پدرم سربند «یا زهرا» بود و «ام ابیها» ۲۰ سال مادری کرد برای بابا. من مزار بابا را به تو مدیونم، و تابوت سبکش را، که انگار نمی خواست شانه هایم را اذیت کند! عکسش هست! نشستی کف معراج و گفتی: خوب نگاه کن! درون این تابوت خبرهایی است!

آقای باقرزاده! شهر که قبرستان نیست، دانشگاه که قبرستان نیست، کوه که قبرستان نیست… و مگر ۴ تکه استخوان ارزش این همه تابوت و تشییع جنازه دارد؟! تو و بچه هایت، این همه برای ما شهید آوردید، اما جز کج اندیشان، حتی ما هم به تو زخم می زدیم که رئیس بنیاد حذف آثاری! بلد شده بودیم بازی با کلمات را! حتی نمی دانم چه شد یک دفعه سنجاقت کردند به اهل فتنه که سال ۸۸ به فلانی رای داده ای! لابد چون خودت سید بودی! چه زود یادمان رفت که پرچم ۳ رنگ جمهوری اسلامی، نماد اهل فتنه نبود، و تو شهر را پر کرده بودی با همین پرچم. همین پرچم که لباس تابوت بابا بود. یونی فرم شهادت، «آرم الله» داشت، ما اما تو را هم سیاسی کردیم! و هنگام وداع تو با بنیاد، یادمان رفت «خسته نباشید» از ناسزا بهتر است، وقت خداحافظی! گفتم «وقت خداحافظی». یادش به خیر! بعد از نماز عصر، ۲ قدم برمی داشت سمت در و سرش را برمی گرداند و نگاهم می کرد. هی ۲ قدم ۲ قدم برمی گشت عقب و نگاهم می کرد. همه اش نگاهم می کرد. بی تاب شده بود. بی تابم می کرد! قول، قول، قول! یه بار دیگه ببینمت، می رم!

آقای دل زخمی! دیدی اتفاقا روزگار جنگ، فصل زندگی بود؟! الان اگر سردار تفحص هم که باشی، تو را با نیش و کنایه تفحص می کنند! من سربند سرخی دارم که رویش نوشته «یا زهرا». اگر برای مان باز هم شهید بیاوری، مال تو! داریم قبرستان می شویم رسما! گمانم این شهر چند وقت است رنگ شهید به خود ندیده، که چشم، چشم را نمی بیند! پدر من با ۳۰۰ شهید آمد، اما هنوز مادری هست که جگرگوشه اش در نقطه صفر مرزی، همسایه باد و باران است. کاش باز هم نسخه تفحص بپیچانی برای شهر ما. من دلم «حسین حسین شعار ماست» می خواهد. ایستگاه صلواتی. تابوت. یک خداحافظی طولانی! و بعدش، یک دیدار طولانی تر! بعد از ۲۰ سال، تماشای بابا یک دل سیر!

سردار! در «خیابان بهشت»، پس کی باز می کنی در «معراج» را؟! خسته شده ایم از بس سیاست مداران برای مان سخنرانی کرده اند. کاش به جای اصول گرا و اصلاح طلب، شهیدی را تفحص کنی، تا ۴ تکه استخوان دعوت کنیم دانشگاه، تا به جای چپ و راست، صراط مستقیم وصیت نامه ها سخنران مراسم مان باشد.

سردار! نماز آخری که پدرم در خانه خواند، موقع «اهدنا الصراط المستقیم»، ادایش را درآوردم! روی دوشش بودم! صاد صراط و سین مستقیم را همان طور تلفظ کردم که «آرمیتا». پدرم خندید، اما نمازش را نشکست! این نماز قبول نمی شد، دل من می شکست! خدا مهربان تر از آن است که با چند قطره اشک هنگام هر حمد و سوره ای، هر «اهدنا الصراط المستقیم»ی باطل کند نماز آدم را. خدا خودش شاهد است عصر نماز عصرهای ۲ نفره را. دختری روی دوش پدری، که داشت اعزام می شد. از بس شهید باران بود زمان ما، خمینی وقت نکرد خانه ما بیاید. سن من از نقاشی کشیدن گذشته است. برای نشان دادن به «حضرت آقا» اما ۲ تا عکس دارم؛ یکی من روی دوش بابا، یکی بابا در آغوش من!

سردار! از شهدایی که تفحص کرده ای، آمار نمی خواهیم. آمار دلت را به ما بده… و از روزهایی بگو که شهید روزی تان می شد از اعماق خاک. تفحص، تفحص، تفحص! ما شهید می خواهیم. می فهمی سردار! تفحص، تفحص، تفحص! دوش این شهر را خاک گرفته. ما شهید می خواهیم. می فهمی سردار! تفحص، تفحص، تفحص! لب این مرز، خوب اگر بگردی، پر سربند است. ما شهید می خواهیم سردار! ۲۰ سال آزگار بود که همه به من می گفتند فرزند مفقود الاثر! بعد از ۳۰ سال یتیمی، تازه چند سال است که فرزند شهید شده ام! خوب شد تو هستی آقای باقرزاده!


قطعه 26

پدر خوبم خوب می دانی كه این اولین نامه ای نیست كه برای تو می نویسم و خوب می دانم كه آخرینش هم نخواهد بود، چرا كه بعد از رفتنت تازه وقتت آزاد شده است و می توانی با هیچ عجله ای حرف هایم را گوش كنی و درد و دل هایم را بشنوی. درد و دل كردن با تو مثل نشستن بر سر مزارت، مثل بوسیدن قاب عكست، بو كردن گاه به گاه چفیه ات و مثل نماز خواندن روی مهرت شیرین است».

«امیدم این است كه هر لحظه مرا می بینی و صدایت كه می كنم، نشسته ای پیش من و گوش می دهی. برای هر كاری كه می خواهم از تو اجازه بگیرم، منتظر نمی مانم كه از ماموریت برگردی یا به چند نفر زنگ نمی زنم تا یكی گوشی موبایل را به تو برساند و من چند كلمه ای با تو حرف بزنم و كافی است كه یك آن تو را صدا كنم، آن وقت لبخند روی صورت قشنگت را تصور می كنم و آرام می شوم. گاهی هم اخم می كنی فكر نكن نمی فهمم، می دانم مراقبم هستی. حتی پیش از آن وقت ها، حواست هست به رفتار مردم، حرف هایشان. تملق و ریا، به همه چیزهایی كه یك عمر روی آنها حساس بودی و همه صفت هایی كه نه من، بلكه هیچ كس در تو ندیده. آخر اگر بگویم من ندیده بودم كه نمی شود. می دانی كه من شاخص خوبی برای معرفی تو نیستم. فقط می دانم كه تو در جنگ بودی و بعد از آن همیشه سركار و به تو لقب پدر موشكی ایران دادند. فقط می دانم كه نام و یادت لرزه به تن دشمنان اسلام می انداخت».

«من آنقدر محو مهربانی، خوبی ها و حرف هایت شده بودم كه از شناختن وجودت غافل شدم. آنقدر دستم را گرفتی و دواندی كه وقت نكردم صورتت را نگاه كنم. آنقدر با انگشتت به آدم های خوب تر اشاره كردی كه حواسم نبود دستت را دنبال كنم و صاحب انگشت را نگاه كنم، آنقدرعكس امام و آقا را از بچگی مقابل چشمانم گرفتی كه بفهمم پیشوا و راهنمای همیشگی ام كیست».

«بابای مهربانم راستی هوای آن دنیا چطور است، نمی دانم كه بیشتر توی مهمانی های فرماندهان هستی یا مثل سال های اخیر با جوانان گویا و بی ادعا نشست و برخاست می كنی. هر چه باشد خیالم راحت است كه حالت خوب است و دیگر خروار خروار غصه در چشمانت جمع نمی شود و دیگر لازم نیست بخندی و ما را بخندانی تا حواسم پرت شود از غصه های چشمانت».

«من آنقدر محو مهربانی، خوبی ها و حرف هایت شده بودم كه از شناختن وجودت غافل شدم. آنقدر دستم را گرفتی و دواندی كه وقت نكردم صورتت را نگاه كنم. آنقدر با انگشتت به آدم های خوب تر اشاره كردی كه حواسم نبود دستت را دنبال كنم و صاحب انگشت را نگاه كنم، آنقدرعكس امام و آقا را از بچگی مقابل چشمانم گرفتی كه بفهمم پیشوا و راهنمای همیشگی ام كیست».

«یادم نرفته هنوز كه چطور حسرت می خوردی برای دنیاپرستی بعضی ها. برای میزان حسد، كوتاه بینی و خودبینی بعضی ها. غصه می خوردی برای جوانان، مردم و برای محدودیت قرآن، برای آنانی كه می آمدند در خانه ما و نیاز داشتند و تو هیچ وقت دست خالی برشان نمی گرداندی. نمی دانم كه در حین آفرینشت خدا چه سهمی از سخاوت و كرم در وجودت ریخت كه این چنین لبریز شدی. هیچ وقت نشد كه چیزی از تو بخواهم و تو بتوانی و نه بشنوم. نه تنها من بلكه هیچ كس نشد كه چیزی از تو بخواهد و بتوانی و نه بشنود».

«پدر خوبم چقدر دلتنگ صدای قرآن خواندنت هستم و دلتنگ جمعه هایی كه ما را جمع می كردی و برایمان دعای سمات می خواندی. هنوز شهادت گفتن های آل یاسینت در گوشم می پیچید. آن روز بعدازظهر و عصر جمعه 21 آبان 1390 كه خدا آمد، صدایت كرد چه حالی شدی. لابد گفت كه خریدنی شده اید حتما. آن روز تهران لرزید تو لابد گفته ای جان های ناقابل ما فروخته شد به شخص خدا. فرشتگان شاهد ایستاده بودند و گروه به گروه همخوانی می كردند و آوایشان همه جا پیچیده است. مراسم باشكوهی بوده است، حیف كه نشد بیایم و چون زینب حسین (ع) بر پیكر بی سرت بوسه بزنم و رو كنم و بگویم ربنا تقبل منا... ».

آرزویم بود که وقتی پدر برمی گردد، حلقه گل در گردنش بیاویزم. همیشه این را در دفترچه خاطرات و نامه هایی که هیچگاه به دستش نرسید، برایش نوشته بودم. اما حالا باید این گل را روی پیکرش بگذارم...

مشق دوری را چگونه با دل بی تاب بنویسم
نیستی بابا
بی تو من فردا چگونه مشق بابا آب بنویسم
باز بابا آب!
باز بابا آب!
باز بابا آب را بستند!
رفته ای اما عمو عباس ها هستند
پاسداران رشید یاس ها هستند
در دل هر ذره می گفتی که یک رود است
در دل هر ذره یک رود است و عالم شمر و نمرود است
باز بابا شمرها بر خیمه ما آب را بستند
اما
کودکان شاداب
دیدگان خواب را بستند
صحنه گرچه سخت تکراری است
فصل اینک فصل بیداری
داستان این بار برعکس است
نهر بین خیمه ها جاری است!

به نام خدا

من می خواهم در آینده شهید بشوم. برای این که....

معلم که خنده اش گرفته بود، پرید وسط حرف مهدی و گفت: «ببین مهدی جان! موضوع انشاء این بود

که در آینده می خواهید چه کاره بشین. باید در مورد یه شغل یا یه کار توضیح می دادی.

مثلاً، پدرخودت چه کارست؟

آقا اجازه! شهید شده...

به نام خدا

موضوع انشاء: پدر خود را توصیف کنید

یک قاب عکس...همین

27008861165981608542.jpg

انشام دوباره بیست بابای گلم!
موضوع: (کسی که نیست)
-بابای گلم-
دیشب زن همسایه به من گفت: یتیم
معنای یتیم چیست بابای گلم!
من منتظرم عزیزم!حتما" برگرد
از این سفر دراز لطفا" برگرد
دعوت شده ای به مدرسه،باباجان!

یک لحظه فقط بیا و فورا" برگرد

به يادسرودمادربرام قصه بگوافتادم

شش ، هفت ساله بودم که جای خالی پدر به شدت آزارم می داد

آرزوی داشتن بابا کلافه ام کرده بود

هر وقت مردی توی خیابون می دیدم بهش می گفتم بابا

نمی تونستم باور کنم که دیگه پدرم بر نمی گرده

وقتی آزادگان برگشتند با خودم گفتم: این دفعه دیگه حتما بابام بر می گرده

اما واقعیت چیز دیگه ای بود

بابام شهید شده و برای همیشه از پیش ما رفته بود ...



... یه شب بابام اومد به خوابم و گفت:

من پدر تو هستم

درسته که من دیگه نیستم ، اما نبودنم به این معنی نیست که وجود نداشته باشم

من هر روز و هر لحظه به یادتونم

فکر نکن تو تنهایی دخترم

اینو بدون که حتی اگه مشکلی براتون پیش بیاد من زودتر از شما با خبر میشم...

دختری سه ساله بود که پدرش آسمانی شد …
دانشگاه که قبول شد همه گفتند با سهمیه قبول شده !!!

ولی … هیچوقت نفهمیدند ، کلاس اول وقتی خواستند به او یاد بدهند که بنویسد بابا …
یک هفته در تب سوخت …