موضوع: کلمات طلایی / جملات ناب کتاب ها

آب گِل آلود وارد باغچه میشود
اما در نتیجه گُل میشود.
باغچه:گِل را گُل میکند.
امام حسین از باغچه که کمتر نیست!!
امام حسین را که اصلا حرفش را نزن! شهیدان حسین هم این هنر را دارند! از جون سوال کن!

خادم ارباب کیست؟/سیدعلی اصغرعلوی

شاید خداوند در هیچ جای دیگر هستی مثل معصومیت کودکی، خودش را اینگونه آشکار نکرده باشد.
من گاهی از شدت وضوح خداوند در کودکان، پر از هراس می شوم و دلم شروع میکند به تپیدن.
دلم آنقدر بلند بلند می تپد که بهت زده می دوم تا از لای انگشتان کودکان ، خداوند را بگیرم!


روی ماه خداوند را ببوس/ مصطفی مستور

حرف نزدن دلهره ای بود ...
و حرف زدن و درست فهمیده نشدن دلهره ای دیگر ...

ژان کریستف / رومن رولان

هر چه بیشتر احساس تنهایی کنی
احتمال شروع یک رابطه احمقانه بیشتر می شود..

ریچارد براتیگان / از کتاب نامه ای عاشقانه از تیمارستانِ ایالتی

آدم ها، صفت روزنامه نویس ها را دارند. دلشان می خواهد یک شهر بسوزد، یک دهکده را سیل ببرد، یک زلزله قبرستان های تازه یی بیافریند تا این ها «مطلب» جالب و مهیجی داشته باشند تا بتوانند درباره اش حرف بزنند و بنویسند.

خانه یی برای شب، نادر ابراهیمی / صفحه 69

آنچه از همه دردناک تر است فقر و بیماری نیست
بیرحمی مردم نسبت به یکدیگر است..



رومن رولان/قطعه ای از کتاب ژان کریستف

كتاب رشد. علي صفايي حائري:

صبر و سازندگي و رشد دادن و عمل صالح و رشدكردن، ادامه ايمان هستند و دنباله عشق به حق!
عاشق بيكار نيست. هركس به حق رسيد به حق ميرساند.
درخت زنده شاخ و برگ و ميوه دارد. به حرف آنهايي كه مي گويند: دلت پاك باشه، فريب نخور.
دل پاك، عمل پاك ميسازد. درخت زنده بار مي آورد، مگر اينطور نيست؟؟!

شعار دادن و شعار ها را برنامه ی کار قرار دادن، دوای تمام دردهای ماست. آن ها که شعار نمی دهند، فقط به خاطرِ آن است که می ترسند که مجبور شوند پای شعارهایشان بمانند و نسبت به شعارهای خود وظیفه مند شوند. شعار نمی دهند چون وحشت دارند از این که نتوانند به شعارهایشان وفادار بمانند و به همین دلیل هم مسخره ی ما مردمِ کوچه و بازار شوند. هر شعارِ اخلاقی، یک تعهد است نسبت به جهان. بزدل ها و معتادان، جرئت نمی کنند هیچ تعهدی را نسبت به جهان بپذیرند، و به همین علت هم شعاردهندگان را مورد بی حرُمتی قرار می دهند.

یک عاشقانه ی آرام/ صفحه 199

سردار جنگی موقع نبرد نباید بی راه بگوید، چون هر کلامش بسته به خونِ سربازی است. پس از جنگ و نبرد، وقت زیاد است و بگذارید هر چه قدر دلش می خواهد، لافِ گذشته را بزند!


پرسه در خاک غریبه/ صفحه 170

«طبیب، همان علاقه ی کاملا رسمی را برای نجات مردگان نشان می داد.
وظیفه، اگر به خاطر مزد باشد، همیشه به صورت یک سلسله اعمال تهوع آور خودش را نشان می دهد. حرف می زد، عرق می ریخت، شکلک های بی معنی در می آورد، دست مرده ها را بالا و پایین می برد و مقداری اکسیژن را بی جهت توی ریه های از کار افتاده ی آنها می ریخت. ... با وحشت و التماس گفت: متاسفم، متاسفم، اینها مسموم شده اند.
عبث.
زندگی را نمی شود مثل یک دوای تلخ به زور توی حلق مرده ها ریخت.
...
مرگ که مساله یی نیست، آن هم از نظر یک طبیب که همیشه با آن سر و کار دارد؛ دستمزد طبیب را هر گز نباید فراموش کرد. تمام اهمیت مساله در این است. آخر همه کس که نمی تواند مرده ها را نگاه کند و بگوید: متاسفم، متاسفم، هر دوی آنها مرده اند.
با چهره ی درهم به دستها نگاه می کرد -به همه ی دستها. عاقبت نمی دانم چه کسی پیدا شد که "حق عیادت در منزل" را به او پرداخت.
اگر خواهرم و شوهرش در مطب طبیب مرده بودند، خیلی کمتر می پرداختند. این واقعیتی ست که دست کم، به جا مردن را می آموزد.
این قانون کاملا انسانی و عادلانه یی ست که من هنوز نتوانسته ام با آن کنار بیایم.»


خانه یی برای شب، نادر ابراهیمی/ صص 68 و 69

می گویم: گمان می کردم که در چنین مدرسه ای سخن از فهم نباشد.
می گوید: جوان، سخن از فهم امر دشواری است. آن قدر که ظاهریه از محصلان این مدرسه آن را انکار می کنند. شناختن حق امری سهل و ممتنع است؛ شناختن خود هم؛ شناختن دیگران هم. مردمان گمان می کنند که دیگران را می شناسند، اما حکایت همگی مثال همین حجره ی تاریک است و آنچه عوام از یکدیگر می دانند کمتر از چیزی است که در چنین ظلمتی از کسی می تواند دید و اگر پروردگار تاریکی را ستر زمین قرار داد، که و جعلنا اللیل لباسا، و همچنین ماده ی غلیظ جسم را ستر روح کرد تا کسی حقیقت دیگری نداند؛ مگر آن که روحانی شود.


انجمن مخفی، احمد شاکری
صفحه 26

میرزا می گوید: ما معمولا تاریخ را از کمر شروع می کنیم. به همین دلیل مقدمه و تالیمان با هم تناسبی ندارد. این عالَم عالَم علیّت است. مگر می شود چیزی لباس وجود بپوشد و وجودش ضروری نباشد؟ بودن و نبودنش یکسان باشد؟ حکما فعل آدم، علیه الصلاة و السلام، هم با سال شصت و یک هجری مربوط است. و واقعه ی سال شصت و یک هم با ما و شما. مگر این نبود که در همان داستانِ هابیل و قابیل هم خداوند عز و جل می فرماید به همین سبب نوشتیم هر کس بی گناهی را بکشد مانند آن است که همه ی نفوس بشری را کشته است؟


انجمن مخفی، احمد شاکری/ صفحه 77

آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیست...

نیـــازی بـه انتــقام نیـست !

فـقط مـنتظر بـمان ..

آنـها کـه آزارت مـی دهند

سرانـجام بـه خـود آسیـب مـی زنند ..

و اگـر بـخت مـدد کنـد،

خــداوند اجـازه مـی دهد که تماشاگرشان باشی …!

بخشی از صحبت های شهید مطهری در باب « عشــق »

محبت نیرو آفرین است .
عشق است که از بخیل ، بخشنده و از کم طاقت و ناشکیبا ، متحمل و شکیبا می سازد . تولید رقت و رفع غلظت و خشونت از روح ، و به عبارت دیگر تلطیف عواطف و همچنین توحد و تأحد و تمرکز و از بین بردت تشتت و تفرق نیروها و در نتیجه قدرت حاصل از تجمع ، همه از آثار عشق و محبت است .

عشق ، قوای خفته را بیدار و نیروهای بسته و مهار شده را آزاد می کند ؛ نظیر شکافتن اتمها و آزاد شدن نیروهای اتمی . [ الهام بخش ] است و قهرمان ساز .
عشق ، نفس را تکمیل و استعدادات حیرت انگیز باطنی را ظاهر می شازد . از نظر قوای ادراکی ، الهام بخش است و از نظر قوای احساسی ، اراده و همت را تقویت می کند و آنگاه که در جهت عِلوی متصاعد شود کرامت و خارق عادت به وجود می آورد .

اثر عشق از لحاظ روحی در جهت عمران و آبادی روح است و از لحاظ بدنی در جهت گداختن و خرابی . اثر عشق در بدن درست عکسِ روح است . عشق در بدن باعث [ ویرانی ] و موجب زردیِ چهره و لاغری اندام و سقم و اختلال هاضمه و اعصاب است . شاید تمام آثاری که در بدن دارد آثار تخریبی باشد ولی نسبت به روح چنین نیست ؛ " تا موضوعِ عشق چه موضوعی و نحوه ی استفاده ی شخص چگونه باشد " بگذریم از آثار اجتماعی اش ، از نظر روحی و فردی غالبا تکمیلی است زیرا تولید قوت و رقت و صفا و توحد و همت می کند . ضعف و زبونی و کدورت و تفرق و کودنی را از بین می برد ، خلطها را - که به تعبیر قرآن " دَس " نامیده می شود - از بین برده و غشها را زایل و عیار را خالص می کند .

- جاذبه و دافعه علی (ع) | شهید مطهری

ما پرچم خونین حق طلبی مولایمان علی را به دوش می کشیم، بی آنکه او را دیده باشیم. ما سلمانِ پارسی و بلالِ حبشی را از اعماق قلبمان می ستاییم، گرچه هرگز ایشان را ندیده ایم.
شرط اعتقاد به رهبری، دیدن شخصِ رهبر نیست، بلکه دیدن نتایج اعمال اوست؛ شرط پیوستن به یک نهضت، ملاقات با سران آن نهضت نیست، بل برداشتن محصول مبارزه ی افراد آن نهضت است.
آقای ما حسین برای این حسین نشده است که ما او را دیده ایم، دستش را بوسیده ایم، در آغوشش گرفته ایم، خاک پایش را سرمه ی چشمانمان کرده ایم، یا او از نقشه هایی که برای رهایی فرزندانش دارد، چیزهایی به ما گفته... نه... ما حسین را دوست داریم به خاطر آنکه با نام او، عطر نجابت در فضا پراکنده می شود؛ عطر ایمان، عطر مقاومت در برابر ظلم - از این سو تا آن سوی جهان، از زمین تا ستارگان....

ای سلیمه! بدان که حتی اگر حسینی هم وجود نداشت، این عطر حسینیِ پیچیده در فضا کافی بود تا ما را به ارادت حسین و مرکز شهادت بکشاند.
این که دست من - دست های من - هرگز به قبای حسین نمی رسد [و] به خاطر او شمشیر می زنم و به هوای وصل او با کرور کرور اجنبی می جنگم، حسین را حسین نگه می دارد. حسین، حسین نشد برای آنکه آفتاب حضورش، سرمازدگان بی پناه را گرم کند، داغ کند و بسوزاند؛ بل حسین شد به خاطر حضور ازلی اش در ذهن هرکس که می خواهد در راه عدالت شمشیر بزند.


بر جاده های آبی سرخ
نادر ابراهیمی

نوشته اصلی توسط باران بهار نمایش پست اصلی

^ از همان کتاب :

میر مهنا: از عبدالله خبری نرسیده است؟
میر فضل الله: به این زودی؟
- اگر عاشق بود، الان در جوار محبوبش، رو به روی ما ایستاده بود. من می دانم که عاشق، چه شتابی برای رسیدن دارد.

- آنکس که شتاب دارد، عاشق نیست؛ تشنه ای است که معشوق را چشمه ی آب شیرین تصور کرده است. وقتی دوید و رسید و نوشید و ورم کرد، رها می کند و می رود. محبوب، چشمه ی آب شیرین نیست، هوای خنکِ دم صبح است.
-بارک الله! انگار که همه ی راهزنان حرفه ای، یک رگ شاعری هم دارند..

یادش بخیر...

دوست داشتن که عیب نیست بابا جان . دوست داشتن دل آدم را روشن می کند . اما کینه و نفرت دل آدم را سیاه می کند . اگر از حالا دلت به محبت انس گرفت ، بزرگ هم که شدی آماده دوست داشتن چیزهای خوب و زیبای دنیا هستی . دل آدم عین یک باغچه پر از غنچه است ، اگر با محبت غنچه ها را آب دادی باز می شوند ، اگر نفرت ورزیدی غنچه ها پلاسیده می شوند .
حالا از من گفتن بود خودت میدونی

+ سووشون - سیمین دانشور

« آیا بعد از حسین کسی هست که من جانم را فدایش کنم ؟! »

- نامیرا

من همیشه به تصمیم اول، احترام می گذارم. تصمیمِ اولی که به ذهنت می زند، با همه ی جان گرفته می شود. تصمیمِ دوم، با عقل، و تصمیمِ سوم با ترس... از تصمیمِ اول که رد شدی، باقی ش مزه ای ندارد... بگذار وعظ کنم برای تکه ی تنم. من به این وعظ، مثلِ کلامِ خودِ خدا اعتقاد دارم. فقط به یک چیز در عالم موعظه ات می کنم، تصمیمِ اول را که گرفتی، باید بلند شوی و بروی زیر یک خم ش را بگیری... تنها یا با دیگران توفیر نمی کند. باید بلند شوی و فن بزنی... بی چون و چرا... بعد از فن زدن، می نشینی و به ش فکر میکنی و دور و برش را صاف می کنی...


قیدار، رضا امیرخانی، صص30 و 31