موضوع: گفتگو با اعضا

زنی در عمق قاب عکس
روح الامین
با لبخندهای ماه
در پنج شنبه فیروزه ای
.......
از عمق خاک دشمن
تا خطوط مقدم خیابان های شهر
....
در جغرافیای زمینی
صدای خس خس برگ ها
نظام سکوت خیابان را مخدوش کرده است
صریح ترین کلمه ها
همچون همه مفاهیم ذهنی
و این واقعیت
که من به تو خواهد رسید
همچون شعر هایی که در باغچه اتاق کاشته ایم
هنوز .....
در تصاویر جایی اشغال نکرده است
حرکت از پله دوم
با ملایمت شروع میشود
ترکیبی اغراق امیز
تصویر صورت مدوسا
در منظره ای دست نخورده تر
غول های اهنی
خاموش ...
ایستاده اند !
با ژاکت های دکانستراکشن

با تی ان تی
......تجزیه میشود
طراحی mono filament
در راهبندان ابدیت
........
هوای کلورو مونو اکسید
با اتم های ازاد ترکیب میشود
......
خرابی فیتو پلانگتون
تغئیر رشد
حیات
به صورت غیر عادی کاهش یافته
مرگ گلخانه ای افزایش

زنی در عمق قاب عکس
روح الامین
با لبخندهای ماه
در پنج شنبه فیروزه ای
.......
از عمق خاک دشمن
تا خطوط مقدم خیابان های شهر
....
در جغرافیای زمینی
صدای خس خس برگ ها
نظام سکوت خیابان را مخدوش کرده است
صریح ترین کلمه ها
همچون همه مفاهیم ذهنی
و این واقعیت
که من به تو خواهد رسید
همچون شعر هایی که در باغچه اتاق کاشته ایم
هنوز .....
در تصاویر جایی اشغال نکرده است
حرکت از پله دوم
با ملایمت شروع میشود
ترکیبی اغراق امیز
تصویر صورت مدوسا
در منظره ای دست نخورده تر
غول های اهنی
خاموش ...
ایستاده اند !
با ژاکت های دکانستراکشن

با تی ان تی
......تجزیه میشود
طراحی mono filament
در راهبندان ابدیت
........
هوای کلورو مونو اکسید
با اتم های ازاد ترکیب میشود
......
خرابی فیتو پلانگتون
تغئیر رشد
حیات
به صورت غیر عادی کاهش یافته
مرگ گلخانه ای افزایش

سلام همه دوستان خسته نباشید
به نکات دقیقی اشاره کرده فرموده بودید
جسارتا 2 صفحه از یک مقاله مربوط ماههای گذشته رو با حذف صفحه اخر گذاشتم امیدوارم مفید باشه
چند تا نکته هست که فکر کنم باید گفت
با یک نگاه اجمالی به رویدادهای اخیر به نظر میرسه باید منتظر خود زنی ها و تغئیر چهره ها ی عاجل و برخوردها و در نهایت پیروزی عاجل باشیم به نظر همگرائی نیروهای ضد انقلاب حتی چهره های نفوذی این جریان در حاشیه اتفاقاتی مثل جشنواره فجر امثال که تا حد ندیدن اثار منحصر به فرد جریان انقلاب چه در عرصه سینما و چه مستند و انیمیشن و مستند که به اعتراض رسمی چهره مظلوم اما با صلابت هنر انقلاب اسلامی استاد حاتمی کیا شد یکی از نمونه های بارز نمایش این واقعیت باشه به هر ترتیب با توجه به اینکه نظام ظلم جهانی واقعیت بیرونی خودش رو از دست داده به نظر میرسه اگر گماشته های نفوذی این جریان در داخل هرچه زودتر از خود تحرک قابل قبولی نشان ندهند ما باید فاتحه این گروه کمرنگ رو هرچه زودتر بخونیم و دیگه کسی هم نیست که به دادشون برسه
یادم به خاطره شیرینی افتاد که اخیرا در ذهنم بود یادی ازش کنم حدود 10 12 سال پیش برای گرفتن یک جواب رفته بودم مشهد روز اول رفتم بهشت رضا و تا شب حرم نرفتم اپارتمانی که برام گرفته بودن توی خیابون امام رضا بود و راحت میشد به حرم رفت و امد داشت اون روز گرسنه رفتم حرم جلو باب الرضا یکی اومد جلو جعبه شیرینی رو اورد جلو و گفت بخور همون موقع نفر دوم به همون ترتیب اومد جعبه شیرینی رو به سمتم گزفت و گفت بردار دست که بردم تا شیرینی بردارم اولی بهم چیزی گفت که باورم نشد رازی رو که سعی کرده بودیم مخفی نگه داریم !شوک شدم بعد کلی حرف زشت زد از ورودی خاهرا خودمو رسوندم جلوی اذن دخول اما با کمترین فاصله همون حرفا رو تکرار کرد به سمت صحن قدس و گوهرشاد میدویدم و اونامهمپام میومدن و حرفاشونو تکرار میکردن و میگفتن بخور باید بخوری وقتی به 2 تا از خادما رسیدم و ازشون کمک خواستم ناگهان دیگه ندیدمشون توی گوهر شاد خادما بهم گفتن کسیو ندیدن اما من واقعا شوکه شده بودم و ضعف داشتم یه خانم محجبه با یه کفش و کیف چرم قرمز خیلی مرغوب کنارم نشسته بود و بهم یه شکلات داد اون تو وزارت کشور بود و به گفته خودش برای همین یک شب با هواپیما اومده بود مشهد با اشاره شوهرش که رفت یه زن چاق میان سال پیشم نشست وقتی گفتم ضعف دارم اونم یه تافی کاراملی ایدین بهم داد و گفت بخور قندم پائین اومده بود و میترسیدم برم بیرون شکلاتو که خوردم گفت دخترش مشکلی داره و گفتن اگه یه کاری رو انجام بده مشکلشو حل میکنن سرم گیج میرفت و دلم به هم میخورد وقتی گفتم خوشحال شد نمیذاشت برم میخواست همه چی رو تا اخر ببینه داشتم از خروجی بست شیخ بهئی گوهرشادو ترک میکردم به امام رضا گفتم میخوام به اینا ثابت بشه بیرون یه خادم با ویلچر منو برد طبقات بالائی درمانگاه حرم توی اون سالن کسی جز من و یه دکتر و پرستار نبود یادمه قبل از اینکه از هوش برم به دکتر گفتم با شکلات اون خانمه اینطور شدم چند ساعت بعد چشمامو که باز کردم از اینکه اونا بالای سر منی هستن که کسی هم باهام نیست خجالت کشیدم اومدم از تخت بیام پائین که دلم درد بدی گرفت دست و پاهام وحشتناک میلرزید و کف بالا اوردم لححظه ای که به زور روی تخت ثابتم میکردن و اون شیلنگا دو داخل دماغ و دهنم میکردن پرستار پرسید چرا اینطوریه دکترم کفت سم بهش دادن دم صبح دوباره به هوش اومدم دیگه زنگ زدم ببرنم اپارتمان دکتر که دید قلبم درده گفت بگن اونی که منو اورده بود با ویلچر برم گردونه تا داخل پارکینگ خودمو حفظ کردم از اسانسور که تنها بالا میرفتم حالم وحشتناک بود به قدری که اون اقائی که با من از اسانسور پیاده شد فهمیده بود از پله ها که بالا میرفت با تعجب منو نگاه میکرد نمیدونم هرجور بود خودمو انداختم روی لبه تخت فقط چادرمو انداختم چند دقیقه بعد که بهم زنگ زدن تا کلیدمو از توی در بیرون بیارم همون 2/3 متر فاصله کلی بود به در سویس بهداشتی اویزون شدم جلوی در روی زمین افتاده بودم و به زور اویزون شدن به در حال کلیدو از داخل توی قفل کردم دیگه یادم نبود بهم گفتن درو قفل کن کلیدو بذار یا بردار نصفه های شب از صدای بالا اومدن یه نفر از دیوار پشت برج بیدار شدم قلبم بد درد میکرد صندلی پائین تخت فقط 1 متر تا دیوار فاصله داشت ولی به سختی اوردمش پای دیوار هرچی کردم نشد خودمو بالا بکشمو ببینم اون چه شکلیه یادم اومد که دریچه اشپزخونه بازه خودمو انداختم روی اپن و خودمو کشیدم اون طرف و پنجره رو بستم فقط با صدای تلفن بیدار میشدم و فقط اون چند روز قرص خوردم غافل از اینکه نه کلیه ها و نه دستگاه گوارشیم کار نمیکنن شب اخر قلبم وحشتناک درد میکرد اون شب ابو و داروها رو بردم روی تخت دردم اونقدر جانکاه بود که مطوئن شدم صبحو نمیبینم بر خلاف قبل گرمم شده بود دستمو به نرده بالاتخت گرفتم و ناخونامو توی گوشتم فرو میکردم که دردم کم شه اما انجماد از عضلات دست به پائین تنم رسید همه عضلاتم قفل شد قلب و ششهام داشتن بزرگ میشدن و از راه بینی نمیتونستم دیگه نفس بکشم قطره های درشت عرق مثل اشک از پوستم بیرون میومد و به نظر کار تموم بود انگار درونم درگیر طوفانی بود که مثل گرد باد همه ذراتمو از هم جدا میکرد توی عالم بیهوشی داشتم سمت جائی میرفتم که اموات زیادی توی یک فضای تاریک اطراف ضرفهای میوه نشسته بودن به اون در که رسیدم دائی شهیدم دم در با نگرانی و نا باوری بهم گفت نیا اینجا نیا برگرد برو اون روزا خیلی دلم میخواست یکی بالا سرم بود اما بود .....با صدای تلفن بیدار شدم اعصاب صورتم ول شده بود و نمیشد مثل یک تکه گوشت ول شده بود روی بالش و اب و ...مثل رود سرازیر بود این همه داروهائی بود که خورده بودم یه عالمه دستمال ککاغذی زیر صورتم گذاشتم که بعد مرگ .....از پشت تلفن صدام به قدری خشن و وحشتناک بود که اون طرف گفت بی شرف تو کی هستی اونجا چه کار میکنی با اون بچه چه کار کردی وقتی گفتم خودمم گریه کرد گفت عزیز من چه بلئی سرت اوردن من نفس حرف زدن نداشتم و از هوش رفتم نمیدونم کی بود با صدای مداحی گوشیم بیدار شدم و احساس کردم یکی از پشت سرم رفت یکی که وقتی این اتفاقا رو یادم اومد و فهمیدم مشهد چه اتفاقی افتاد بهم گفت اون لحظه های اخر بالای سرم بوده اون روز از وقتی برگشتم تا چند روز توی اپارتمان بد گریه میکردم خیلی شاکی بودم هوائی شده بودم صدای تلویزیو نو همه چی رو تا اخر میکردم که کسی نفهمه حالمو
امشب بوی خون میداد من دیگه از این جلوتر نمیام میخوام یه ورق بزرگترو برگردونی همه چیزمو میخوام من حقمو از زندگی میخوام میخوام یکی این ابصارو بگیره و علارقم همه برنامه ریزیا و باند بازیا کار خودشو بکنه منو نجات بده

سلام همه دوستان خسته نباشید
به نکات دقیقی اشاره کرده فرموده بودید
جسارتا 2 صفحه از یک مقاله مربوط ماههای گذشته رو با حذف صفحه اخر گذاشتم امیدوارم مفید باشه
چند تا نکته هست که فکر کنم باید گفت
با یک نگاه اجمالی به رویدادهای اخیر به نظر میرسه باید منتظر خود زنی ها و تغئیر چهره ها ی عاجل و برخوردها و در نهایت پیروزی عاجل باشیم به نظر همگرائی نیروهای ضد انقلاب حتی چهره های نفوذی این جریان در حاشیه اتفاقاتی مثل جشنواره فجر امثال که تا حد ندیدن اثار منحصر به فرد جریان انقلاب چه در عرصه سینما و چه مستند و انیمیشن و مستند که به اعتراض رسمی چهره مظلوم اما با صلابت هنر انقلاب اسلامی استاد حاتمی کیا شد یکی از نمونه های بارز نمایش این واقعیت باشه به هر ترتیب با توجه به اینکه نظام ظلم جهانی واقعیت بیرونی خودش رو از دست داده به نظر میرسه اگر گماشته های نفوذی این جریان در داخل هرچه زودتر از خود تحرک قابل قبولی نشان ندهند ما باید فاتحه این گروه کمرنگ رو هرچه زودتر بخونیم و دیگه کسی هم نیست که به دادشون برسه
یادم به خاطره شیرینی افتاد که اخیرا در ذهنم بود یادی ازش کنم حدود 10 12 سال پیش برای گرفتن یک جواب رفته بودم مشهد روز اول رفتم بهشت رضا و تا شب حرم نرفتم اپارتمانی که برام گرفته بودن توی خیابون امام رضا بود و راحت میشد به حرم رفت و امد داشت اون روز گرسنه رفتم حرم جلو باب الرضا یکی اومد جلو جعبه شیرینی رو اورد جلو و گفت بخور همون موقع نفر دوم به همون ترتیب اومد جعبه شیرینی رو به سمتم گزفت و گفت بردار دست که بردم تا شیرینی بردارم اولی بهم چیزی گفت که باورم نشد رازی رو که سعی کرده بودیم مخفی نگه داریم !شوک شدم بعد کلی حرف زشت زد از ورودی خاهرا خودمو رسوندم جلوی اذن دخول اما با کمترین فاصله همون حرفا رو تکرار کرد به سمت صحن قدس و گوهرشاد میدویدم و اونامهمپام میومدن و حرفاشونو تکرار میکردن و میگفتن بخور باید بخوری وقتی به 2 تا از خادما رسیدم و ازشون کمک خواستم ناگهان دیگه ندیدمشون توی گوهر شاد خادما بهم گفتن کسیو ندیدن اما من واقعا شوکه شده بودم و ضعف داشتم یه خانم محجبه با یه کفش و کیف چرم قرمز خیلی مرغوب کنارم نشسته بود و بهم یه شکلات داد اون تو وزارت کشور بود و به گفته خودش برای همین یک شب با هواپیما اومده بود مشهد با اشاره شوهرش که رفت یه زن چاق میان سال پیشم نشست وقتی گفتم ضعف دارم اونم یه تافی کاراملی ایدین بهم داد و گفت بخور قندم پائین اومده بود و میترسیدم برم بیرون شکلاتو که خوردم گفت دخترش مشکلی داره و گفتن اگه یه کاری رو انجام بده مشکلشو حل میکنن سرم گیج میرفت و دلم به هم میخورد وقتی گفتم خوشحال شد نمیذاشت برم میخواست همه چی رو تا اخر ببینه داشتم از خروجی بست شیخ بهئی گوهرشادو ترک میکردم به امام رضا گفتم میخوام به اینا ثابت بشه بیرون یه خادم با ویلچر منو برد طبقات بالائی درمانگاه حرم توی اون سالن کسی جز من و یه دکتر و پرستار نبود یادمه قبل از اینکه از هوش برم به دکتر گفتم با شکلات اون خانمه اینطور شدم چند ساعت بعد چشمامو که باز کردم از اینکه اونا بالای سر منی هستن که کسی هم باهام نیست خجالت کشیدم اومدم از تخت بیام پائین که دلم درد بدی گرفت دست و پاهام وحشتناک میلرزید و کف بالا اوردم لححظه ای که به زور روی تخت ثابتم میکردن و اون شیلنگا دو داخل دماغ و دهنم میکردن پرستار پرسید چرا اینطوریه دکترم کفت سم بهش دادن دم صبح دوباره به هوش اومدم دیگه زنگ زدم ببرنم اپارتمان دکتر که دید قلبم درده گفت بگن اونی که منو اورده بود با ویلچر برم گردونه تا داخل پارکینگ خودمو حفظ کردم از اسانسور که تنها بالا میرفتم حالم وحشتناک بود به قدری که اون اقائی که با من از اسانسور پیاده شد فهمیده بود از پله ها که بالا میرفت با تعجب منو نگاه میکرد نمیدونم هرجور بود خودمو انداختم روی لبه تخت فقط چادرمو انداختم چند دقیقه بعد که بهم زنگ زدن تا کلیدمو از توی در بیرون بیارم همون 2/3 متر فاصله کلی بود به در سویس بهداشتی اویزون شدم جلوی در روی زمین افتاده بودم و به زور اویزون شدن به در حال کلیدو از داخل توی قفل کردم دیگه یادم نبود بهم گفتن درو قفل کن کلیدو بذار یا بردار نصفه های شب از صدای بالا اومدن یه نفر از دیوار پشت برج بیدار شدم قلبم بد درد میکرد صندلی پائین تخت فقط 1 متر تا دیوار فاصله داشت ولی به سختی اوردمش پای دیوار هرچی کردم نشد خودمو بالا بکشمو ببینم اون چه شکلیه یادم اومد که دریچه اشپزخونه بازه خودمو انداختم روی اپن و خودمو کشیدم اون طرف و پنجره رو بستم فقط با صدای تلفن بیدار میشدم و فقط اون چند روز قرص خوردم غافل از اینکه نه کلیه ها و نه دستگاه گوارشیم کار نمیکنن شب اخر قلبم وحشتناک درد میکرد اون شب ابو و داروها رو بردم روی تخت دردم اونقدر جانکاه بود که مطوئن شدم صبحو نمیبینم بر خلاف قبل گرمم شده بود دستمو به نرده بالاتخت گرفتم و ناخونامو توی گوشتم فرو میکردم که دردم کم شه اما انجماد از عضلات دست به پائین تنم رسید همه عضلاتم قفل شد قلب و ششهام داشتن بزرگ میشدن و از راه بینی نمیتونستم دیگه نفس بکشم قطره های درشت عرق مثل اشک از پوستم بیرون میومد و به نظر کار تموم بود انگار درونم درگیر طوفانی بود که مثل گرد باد همه ذراتمو از هم جدا میکرد توی عالم بیهوشی داشتم سمت جائی میرفتم که اموات زیادی توی یک فضای تاریک اطراف ضرفهای میوه نشسته بودن به اون در که رسیدم دائی شهیدم دم در با نگرانی و نا باوری بهم گفت نیا اینجا نیا برگرد برو اون روزا خیلی دلم میخواست یکی بالا سرم بود اما بود .....با صدای تلفن بیدار شدم اعصاب صورتم ول شده بود و نمیشد مثل یک تکه گوشت ول شده بود روی بالش و اب و ...مثل رود سرازیر بود این همه داروهائی بود که خورده بودم یه عالمه دستمال ککاغذی زیر صورتم گذاشتم که بعد مرگ .....از پشت تلفن صدام به قدری خشن و وحشتناک بود که اون طرف گفت بی شرف تو کی هستی اونجا چه کار میکنی با اون بچه چه کار کردی وقتی گفتم خودمم گریه کرد گفت عزیز من چه بلئی سرت اوردن من نفس حرف زدن نداشتم و از هوش رفتم نمیدونم کی بود با صدای مداحی گوشیم بیدار شدم و احساس کردم یکی از پشت سرم رفت یکی که وقتی این اتفاقا رو یادم اومد و فهمیدم مشهد چه اتفاقی افتاد بهم گفت اون لحظه های اخر بالای سرم بوده اون روز از وقتی برگشتم تا چند روز توی اپارتمان بد گریه میکردم خیلی شاکی بودم هوائی شده بودم صدای تلویزیو نو همه چی رو تا اخر میکردم که کسی نفهمه حالمو
امشب بوی خون میداد من دیگه از این جلوتر نمیام میخوام یه ورق بزرگترو برگردونی همه چیزمو میخوام من حقمو از زندگی میخوام میخوام یکی این ابصارو بگیره و علارقم همه برنامه ریزیا و باند بازیا کار خودشو بکنه منو نجات بده

نوشته اصلی توسط rahaei نمایش پست اصلی

بله شاید گاهی معیارم اشتباهی آدما بودند
اما منظور من طرفداری از شخص نبود
بلکه انتخابی بود که سرانجام خوبی داشته باشه
بنده خودم رو مدیون میبینم چون واقعا به قول شما به اون چیزای که ازش دم میزنیم عمل نمیکنیم
حرفم اینه که آره فقر باعث میشه که مردم دین سرشون نشه
اما در حال حاضر به نظر من
هم ما مردم مقصریم هم دولت مردان

حکومتمردان نه دولتمردان
مشخصا آقای رییسی ۳۰ و اندی سال تو همین حکومت قدرت داشتن. خیلی هم بیشتر از رییس جمهور. میخواستن یا می تونستن کاری بکنن می کردن.

سلام به بچه های خوب کانون
چقد دلم تنگ شده